Autor: Kancelaria

ALIMENTY POMIĘDZY BYŁYMI MAŁŻONKAMI

Posted on by Kancelaria

Alimenty na byłego małżonka

Spis treści:

1. Alimenty na żądanie, a nie z urzędu

2. Obowiązek alimentacyjny małżonka

3.Przesłanki obowiązku alimentacyjnego zwykłej postaci

4.Szersza postać obowiązku alimentacyjnego

5.Kiedy można żądać alimentów od byłego małżonka?

6.Stwierdzenie wyłącznej winy w rozkładzie pożycia a obowiązek alimentacyjny

7.Czas trwania i przesłanki wygaśnięcia obowiązku

8.Kiedy wygasa obowiązek alimentacyjny?

Rozwiązanie związku małżeńskiego pociąga za sobą ustanie ogółu praw i obowiązków, wynikających dotychczasowo dla małżonków z tytułu wspólnego pożycia. Kodeks Rodzinny i opiekuńczy reguluje kwestię alimentów pomiędzy rozwiedzionymi małżonkami.

Alimenty na żądanie, a nie z urzędu

Kwestia alimentów na rzecz współmałżonka, jest jednym z najważniejszych zagadnień do rozstrzygnięcia w toku postępowania rozwodowego. Sąd, dokonując orzeczenia rozwodu, zamieści w wyroku rozwodowym rozstrzygnięcie dotyczące alimentów na rzecz byłego małżonka, ale tylko na jego wniosek. Sąd nie będzie orzekał w tym przedmiocie z urzędu, tak jak dzieje się to w przypadku alimentów na dziecko. W przypadku takiego żądania, alimenty na byłą żonę bądź męża, muszą zostać zawarte w wyroku sądowym

Obowiązek alimentacyjny małżonka

Regulacje te zostały zawarte w art. 60 k.r.o. Zasadą jest, że małżonek może dochodzić roszczeń alimentacyjnych od drugiego małżonka na wypadek orzeczenia rozwodu. Od powyższej zasady zostały jednak przewidziane wyjątki.

Małżonek wyłącznie winny rozpadu małżeństwa nie może żądać alimentów

Małżonek rozwiedziony, który został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia małżeńskiego nie może żądać od drugiego małżonka rozwiedzionego dostarczenia środków utrzymania.

W języku prawniczym wyróżnia się dwie postaci obowiązku alimentacyjnego między rozwiedzionymi małżonkami:

1. zwykłą postać obowiązku alimentacyjnego (art. 60 § 1 k.r.o.) oraz

2. szerszą postać obowiązku alimentacyjnego (art. 60 § 2 k.r.p.).

Rozwód a alimenty

Przesłanki obowiązku alimentacyjnego zwykłej postaci

Przesłanki tego obowiązku zależą od:

a. wystąpieniu niedostatku u uprawnionego – pojęcie to oznacza tak brak jakichkolwiek środków utrzymania, jak i sytuację, kiedy uzyskane środki nie wystarczają na pełne zaspokojenie usprawiedliwionych potrzeb. Ponadto w orzecznictwie podkreśla się, że “małżonek domagający się alimentów winien w pełni wykorzystać wszystkie możliwości w celu uzyskania dochodów niezbędnych do zaspokojenia usprawiedliwionych własnych potrzeb” (wyrok SA w Poznaniu z dnia 10 lutego 2004 r., I ACa 1422/03). Zdaniem Sądu Najwyższego: “usprawiedliwione potrzeby to takie, których zaspokojenie zapewni uprawnionemu normalne warunki bytowania, odpowiednie do jego stanu zdrowia i wieku” (wyrok SN z dnia 7 września 2000 r., I CKN 872/00). Uzupełniająco należy wskazać, że w przypadku gdy uprawniony jest chory, to do potrzeb, o których mowa w art. 60 § 1 k.r.o., należy zaliczyć także lekarstwa,

braku wyłącznej winy w rozkładzie pożycia po stronie małżonka uprawnionego

c. możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego (tj. pozwanego).

Orzeczenie przez sąd świadczenia alimentacyjnego uzależnione jest więc od ziszczenia się łącznie wszystkich trzech w/w przesłanek. Zakres świadczeń jest „odpowiedni” do potrzeb uprawnionego i możliwości zobowiązanego.

Szersza postać obowiązku alimentacyjnego

Regulacje odnoszące się do szerszej formy obowiązku alimentacyjnego zostały zawarte w art. 60 § 2 k.r.o., w którym wskazano, że:

„jeżeli jeden z małżonków został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia, a rozwód pociąga za sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego, sąd na żądanie małżonka niewinnego może orzec, że małżonek wyłącznie winny obowiązany jest przyczyniać się w odpowiednim zakresie do zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego, chociażby ten nie znajdował się w niedostatku”

W takim przypadku jeżeli alimentów domaga się małżonek niewinny od małżonka wyłącznie winnego, małżonek niewinny nie musi być w niedostatku.

Kiedy można żądać alimentów od byłego małżonka?

Przesłankami niezbędnymi do zasądzenia przez sąd alimentów na rzecz małżonka niewinnego są:

a. istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego. Badając czy mamy do czynienia z istotnym pogorszeniem sytuacji materialnej należy każdorazowo porównać sytuację małżonka niewinnego z położeniem, jakie istniałoby, gdyby rodzina się nie rozpadła. Jaki standard życia miałby małżonek niewinny? Jeżeli porównanie powyższych stanów prowadzi do wniosku, że jest istotna różnica między tym, co by było, a tym, co jest, to możemy mówić o podstawie do żądania alimentów. Trzeba jednak pamiętać, że późniejsze (po rozwodzie) wzbogacenie małżonka winnego nie mają już znaczenia dla analizy „co by było, gdyby”,

b. pogorszenie sytuacji majątkowej małżonka niewinnego musi nastąpić w związku z rozwodem. Jeżeli małżonek niewinny przykładowo straci pracę, to nie jest to zmiana w sytuacji majątkowej wywołana rozwodem,

c. sąd może orzec alimenty ale nie ma takiego obowiązku,

d. małżonek wyłącznie winny ma przyczyniać się do zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego w odpowiednim zakresie. Sąd orzeka jaka wysokość alimentów jest lub nie jest odpowiednia do usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego. Dlatego też istotne jest odpowiednie sporządzenie pisma procesowego oraz jego uzasadnienie. Warto pamiętać, iż sąd nie będzie kierował się tym by stopa życiowa obojga małżonków była równa.

Reasumując powyższe należy wskazać, że małżonkowi niewinnemu nie zawsze uda się uzyskać alimenty na podstawie istotnego pogorszenia swojej sytuacji materialnej, bo nie każdy rozwód pociąga za sobą taką zmianę. Wobec powyższego celem prawidłowego zbadania stanu faktycznego niezbędna jest każdorazowa analiza konkretnego przypadku.

Niezależnie od powyższego możliwe jest żądanie zasądzenia alimentów na podstawie art. 60 § 1 k.r.o. i mamy wtedy obowiązek płacenia alimentów.

Na tej podstawie można domagać się alimentów zawsze (o ile obowiązek alimentacyjny między małżonkami nadal trwa)

 

Rozwód a alimenty na małżonka

 

Stwierdzenie wyłącznej winy w rozkładzie pożycia a obowiązek alimentacyjny

W sytuacji, kiedy sąd uzna jednego z małżonków za wyłącznie winnego rozkładu pożycia , to wtedy ten małżonek ponosi winę małżonek niewinny na skutek rozwodu może domagać się zasądzenia na jego rzecz alimentów od byłego małżonka nawet w wypadku, gdy nie znajduje się w niedostatku. Wystarczającym powodem uzasadniającym żądanie małżonka niewinnego jest okoliczność, że rozwód skutkuje istotnym pogorszeniem się jego sytuacji materialnej.

Wysokość alimentów w tym przypadku także odpowiadać możliwościom zarobkowym i majątkowym zobowiązanego oraz usprawiedliwionym potrzebom uprawnionego. Zgodnie z przyjętym orzecznictwem, jeśli rozwód pociąga za sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego, zakres jego usprawiedliwionych potrzeb jest nieco większy.

Czas trwania i przesłanki wygaśnięcia obowiązku

Podstawę prawną w zakresie trwania obowiązku alimentacyjnego oraz jego wygaśnięcia zawiera art. 60 § 3 k.r.o. Zgodnie z tym przepisem:

„obowiązek dostarczania środków utrzymania małżonkowi rozwiedzionemu wygasa w razie zawarcia przez tego małżonka nowego małżeństwa. Jednakże gdy zobowiązanym jest małżonek rozwiedziony, który nie został uznany za winnego rozkładu pożycia, obowiązek ten wygasa także z upływem pięciu lat od orzeczenia rozwodu, chyba że ze względu na wyjątkowe okoliczności sąd, na żądanie uprawnionego, przedłuży wymieniony termin pięcioletni”.

Kiedy wygasa obowiązek alimentacyjny?

Zgodnie z przepisem art. 60 § 3 k.r.o. czas trwania tego obowiązku w odniesieniu do małżonka uznanego za winnego rozkładu pożycia (art. 60 § 1 k.r.o.), zarówno gdy świadczy on na rzecz drugiego winnego małżonka, jak i w sytuacji świadczeń na rzecz małżonka nie ponoszącego tej winy (art. 60 § 2 k.r.o.) nie jest z góry ograniczony żadnym terminem.

Wyjątkowo, i tylko w jednym wypadku, a mianowicie jeżeli zobowiązanym do świadczeń jest małżonek, który nie został uznany za winnego rozkładu pożycia, jego obowiązek z art. 60 § 1 k.r.o. wygasa na podstawie art. 60 § 3 k.r.o. po pięciu latach od orzeczenia rozwodu.

Przepis ten. przewiduje jednak, z uwagi na szczególne okoliczności, możliwość przedłużenia tego terminu przez sąd na żądanie uprawnionego.

Obowiązek alimentacyjny względem rozwiedzionego małżonka ograniczony jest ponadto, z istoty rzeczy, czasem trwania przesłanek (na przykład niedostatku). Wreszcie wygaśnięcie obu postaci omawianego obowiązku następuje zawsze w przypadku zawarcia nowego małżeństwa przez uprawnionego do alimentów.

 

Zapraszamy do zapoznania się również z naszymi poprzednimi wpisami:

Alimenty na dorosłe dziecko

Rozwód a separacja czym się różnią?

Upadłość konsumencka a alimenty

 

Jeżeli zainteresowała Cię ta tematyka, zapraszamy do śledzenia naszego bloga oraz zapisu do Newslettera.

Subskrybuj Newsletter i bądź na bieżąco

Zapisz się, do naszego Newslettera. Raz w tygodniu informacje prawne lub informacje o najnowszych publikacjach – za darmo – prosto na twoją skrzynkę.

 

Blog Kancelarii Pasternak LEGAL ma charakter wyłącznie edukacyjny i zawiera treści jedynie o charakterze ogólnym, w których mogą zdarzyć się pominięcia jak i omyłki, a w szczególności dlatego, że artykuły na blogu są aktualne w dacie ich publikacji, zaś w późniejszym czasie mogą nie odzwierciedlać stanu zmieniających się przepisów prawa.

Kancelaria nie bierze odpowiedzialności za jakąkolwiek szkodę, która została wyrządzona w związku zastosowaniem lub niezastosowaniem się do przekazanej na blogu treści, albowiem treści zawarte na blogu nie mogą stanowić w szczególności porady czy informacji prawnej wydawanej indywidualnie przy uwzględnieniu konkretnego stanu faktycznego i prawnego.

 

 

Jeśli chcesz uzyskać poradę prawną – skontaktuj się poprzez formularz, mail bądź telefonicznie.

 

——

obowiązek alimentacyjny, kiedy obowiązek alimentacyjny wygasa

SPÓŁKA CYWILNA – CZYM JEST I JAK JĄ ZAŁOŻYĆ

Posted on by Kancelaria

Spółka cywilna (s.c.) jest to jedna z najpopularniejszych form prowadzenia działalności gospodarczej wśród spółek osobowych ze względu na łatwość w jej założeniu. Sprawdź, jak założyć spółkę cywilną, jak funkcjonuje oraz jakie korzyści płyną z prowadzenia działalności w takiej formie?

Spis treści:

  1. Czym jest spółka cywilna?
  2. Kto może być wspólnikiem spółki cywilnej?
  3. Co powinna zawierać umowa spółki cywilnej?
  4. Opodatkowanie spółki cywilnej
  5. Założenie spółki cywilnej
  6. Założenie spółki cywilnej krok po kroku
  7. Na czym polega prowadzenie spraw spółki cywilne?
  8. Kto może dokonać rejestracji spółki cywilne?

 

Czym jest spółka cywilna?

Spółka cywilna – w skrócie to s.c., nie jest spółką handlową, jest formą prowadzenia działalności gospodarczej, która powstaje poprzez zawarcie umowy spółki przez minimum dwie osoby, które stają się wspólnikami.

Spółka cywilna nie jest odrębnym od wspólników bytem prawnym. Zawarcie umowy w formie spółki cywilnej reguluje relacje między wspólnikami, zawierają oni umowę w formie spółki cywilnej, umowa opiera się na wspólnym prowadzeniu przez nich działalności gospodarczej. Nie musi to być jednak działalność zarobkowa – może być także np. powołanie spółki w celu wspólnej budowy drogi.

Spółka cywilna nie ma własnego mienia – nabywane prawa oraz zaciągane zobowiązania wchodzą do wspólnego majątku wspólników, stanowiącego ich współwłasność. Sama spółka cywilna nie zawiera umów, nie zaciąga ona kredytów oraz innych zobowiązań itp. Wymienione czynności podejmują we własnym imieniu wspólnicy i oni też w pełni za wszystkie zobowiązania spółki odpowiadają swoim majątkiem osobistym.

Odpowiedzialność wspólników za długi spółki cywilnej jest solidarna, pierwszorzędna całym swoim majątkiem.

Kto może być wspólnikiem spółki cywilnej?

Wspólnikami spółki cywilnej mogą być osoby fizyczne, jak i również inne jednostki organizacyjne. To nie spółka cywilna a wspólnicy są przedsiębiorcami. Spółka cywilna posiada jednak odrębny NIP, REGON i podlega również pod VAT. Jej skład osobowy co do zasady nie ulega zmianie. Wspólnik nie może zatem sprzedać swojego udziału, a wystąpienie ze spółki cywilnej jest bardzo utrudnione.

 

Co powinna zawierać umowa spółki cywilnej?

Spółka cywilna jest umową wspólników. Oznacza to, że powstaje między nimi stosunek obligacyjny.

Zawarcie umowy spółki cywilnej, co umowa spółki cywilnej powinna zawierać ?

  • wspólny cel gospodarczy wspólników – celem w odniesieniu do spółki cywilnej jest nim osiąganie korzyści majątkowych, natomiast prowadzenie działalności gospodarczej jest wówczas środkiem dla realizacji tego celu;
  • do umowy spółki cywilnej należy również określić zobowiązanie się wspólników do określonego działania, w tym określenie obowiązków wspólników – działanie to w szczególności przejawia się poprzez wniesienie wkładów do spółki. Warto wspomnieć jednakże, że wspólnicy mają dowolność ustaleń tej kwestii w umowie spółki. Trzeba przy tym mieć na uwadze, że do wniesienia niektórych wkładów do wspólnego majątku wspólników wymagana jest forma szczególna, zwykle aktu notarialnego, np. gdy wkładem ma być nieruchomość.

O czym jeszcze trzeba pamiętać przy zawarciu umowy spółki cywilnej?

Są to kwestie formalne umowy spółki cywilnej, umowa powinna również zawierać:

  • dane wspólników spółki (imię i nazwisko, adres prowadzenia działalności gospodarczej lub adres do korespondencji, numer NIP);
  • nazwę spółki cywilnej i jej siedzibę;
  • obowiązki wspólników spółki;
  • czas obowiązywania umowy spółki cywilnej;
  • zakres działalności spółki w ramach kodów PKD;
  • wysokość wkładu wniesionego;
  • reprezentację spółki –jeśli nie zostanie to zapisane każdy wspólnik reprezentuje spółkę w takim samym zakresie;
  • podział zysków i strat;
  • obligatoryjnie rozwiązanie spółki cywilnej.

W momencie kiedy powstaje spółka cywilna warto zastanowić się nad ewentualnością wprowadzenia zastrzeżenia, zgodnie z którym spadkobiercy wspólnika wejdą do spółki na jego miejsce.

 

Opodatkowanie spółki cywilnej

 

Kolejnym krokiem krokiem w zakładaniu spółki cywilnej jest wybór formy opodatkowania W przypadku spółki cywilnej spółka sama nie płaci podatku PIT lub CIT, ale za to płacą jej wspólnicy. Podatek odprowadzają od dochodu przypadającego proporcjonalnie do ich udziału w spółce.

 

Odnosząc się do zysków dotyczących spółki cywilnej to wspólnicy, czyli osoby prawne zyski osiągane za pośrednictwem spółki cywilnej opodatkowują na zasadach ogólnych, według stawki 9% (dla małego podatnika) lub 19% (dla dużego podatnika).

Natomiast, wspólnicy będący osobami fizycznymi mogą wybrać formę opodatkowania dochodów generowanych za pośrednictwem spółki:

 

  • skala podatkowa – stawka podatku wynosi 12% (do 120 tys. zł z kwotą wolną 30 tys. zł) lub 32% od nadwyżki ponad 120 tys. zł dla wszystkich dochodów osiąganych przez wspólnika opodatkowanych w tej formie (dochód z innych spółek, powołania do zarządu czy umowy o pracę),
  • podatek liniowy stanowiący 19% dochodu
  • ryczałt płacony od przychodu, którego stawka zależy od rodzaju wykonywanej działalności (do najczęstszych należy 8,5% i 15%). Opodatkowanie w formie ryczałtu może zostać wybrane wyłącznie w przypadku, gdy wszyscy wspólnicy danej spółki cywilnej wybiorą opodatkowanie w tej formie.

 

Co więcej, wspólnik, który jest osobą fizyczną jest traktowany na gruncie ubezpieczeń jak przedsiębiorca. To oznacza , że każdy ze wspólników będzie zobowiązany do odprowadzania składek społecznych oraz składki zdrowotnej, której wysokość zależy od wybranej formy opodatkowania.

 

Założenie spółki cywilnej

 

Założenie spółki cywilnej jest łatwe. Polega na zawarciu na piśmie bardzo prostej umowy spółki między co najmniej dwiema osobami. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy wkładem do spółki jest nieruchomość – wówczas umowa powinna zostać sporządzona w formie aktu notarialnego. Spółka cywilna nie wymaga rejestracji w rejestrze przedsiębiorców KRS- Krajowego Rejestru Sądowego a jedynie wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej – CEIDG lub KRS jej wspólników i rejestracji spółki cywilnej w rejestrach prowadzonych przez Główny Urząd Statystyczny oraz Urząd Skarbowy.

 

Założenie spółki cywilnej krok po kroku

Założenie spółki cywilnej

  1. Krok pierwszy rejestracja spółki cywilnej. To nie sama spółka cywilna podlega rejestracji, a jej wspólnicy. Są oni osobami fizycznymi prowadzącymi działalność gospodarczą. W tym celu muszą uzyskać  wpis swojej działalności w CEIDG.
  2. Zawarcie umowy spółki cywilnej. Przepisy Kodeksu cywilnego nie zobowiązują do pisemnej formy umowy spółki, jednakże zazwyczaj jest ona właśnie w tej formie zawierana. Zgodnie z art. 860 § 2 kc „umowa spółki powinna być stwierdzona pismem”. Druga kwestia to fakt, że w praktyce forma pisemna umowy stanowi dla obu wspólników dowód, że wiążą ich konkretne postanowienia.
  3. Zgłoszenie spółki do Głównego Urzędu Statystycznego i uzyskanie uzyskanie numeru REGON spółki cywilnej. Aby otrzymać numer REGON wypełniamy formularz RG-OP oraz informację o wspólnikach na formularzu RG-SC. Do wniosku należy dołączyć kopię umowy spółki. Komplet dokumentów składamy do Głównego Urzędu Statystycznego znajdującego się w tym samym województwie, co siedziba spółki bądź w jego oddziale. Jest na to 14 dni od założenia spółki.
  4. Uzyskanie numeru NIP zgłaszając spółkę do Urzędu Skarbowego. Aby go otrzymać, składamy formularz NIP-2 oraz NIP-D wraz z umową spółki we właściwym urzędzie skarbowym. Zgłoszenia, podobnie jak w przypadku zgłoszenia do GUS-u, musimy dokonać w terminie 14 dni od daty zawarcia umowy spółki cywilnej.
  5. Wpisy wspólników uzupełniamy w CEiDG o numer NIP i numer REGON . Po nadaniu numerów NIP i REGON wspólnicy muszą zaktualizować dane w CEiDG o informacje dotyczące spółki cywilnej
  6. Rejestracja do VAT – podatek od towarów i usług. Spółka cywilna może korzystać ze zwolnienia z płacenia podatku VAT.
  7. Założenie numeru kota bankowego, wybór księgowości oraz programu do faktur. Kiedy decydujemy się zarejestrować spółkę cywilną należy również założyć numer konta bankowego – dla samej spółki cywilnej nie można założyć konta bankowego, ale można założyć wspólny rachunek dla wspólników tej formy działalności.Warto zwrócić uwagę na jedną ważną kwestię. W takim przypadku każdy ze wspólników może samodzielnie dokonywać wpłat, wypłat, może również wypowiedzieć umowę rachunku bankowego. Jednym słowem może działać samodzielnie w imieniu wszystkich wspólników.Warto więc rozważyć dodatkowe zabezpieczenie, jakim jest zgoda wszystkich wspólników na niektóre czynności na rachunku.

Na czym polega prowadzenie spraw spółki cywilnej?

Prowadzenie spraw spółki oznacza w zasadzie podejmowanie decyzji w sprawach dotyczących działalności spółki. W zależności od tego, czego dotyczy dana sprawa, decyzje mogą podejmować różne osoby i w różny sposób.

Kodeks cywilny wyróżnia trzy rodzaje spraw spółki:

  • sprawy zwykłe, które dotyczą codziennej działalności spółki, podejmowane przez każdego wspólnika samodzielnie, jeśli wspólnik nie wnosi sprzeciwu;
  • przekraczające zwykłe sprawy, czyli sprawy mające istotne znaczenie dla funkcjonowania spółki, podejmowane co do zasady w drodze jednomyślnej uchwały wszystkich wspólników;
  • sprawy nagłe, czyli sprawy, w których każdy wspólnik może samodzielnie podjąć decyzję, gdyż brak jakiegokolwiek działania mogłoby wyrządzić spółce szkodę.

 

Kto może dokonać rejestracji spółki cywilnej?

Zgodnie z przepisami do założenia tego typu spółki potrzeba minimum dwóch osób. Nie ma więc opcji, by s.c. była działalnością jednoosobową. Zwykle wspólnikami spółki cywilnej są osoby fizyczne. Prawo nie wyklucza jednak możliwości założenia tego typu spółki przez osoby prawne.

Jedynym obligatoryjnym do jej założenia warunkiem dla osoby fizycznej jest bycie przedsiębiorcą. Dlatego w większości przypadków pierwszym krokiem do założenia cywilnej jest więc założenie działalności gospodarczej – osobno przez każdego wspólnika.

W przypadku osób prawnych prawa i obowiązki wspólnika związane z członkostwem w spółce cywilnej wykonuje osoba upoważniona (może to być też grupa takich osób) do ich reprezentowania.

 

Pasternak LEGAL – prawo dla biznesu – kliknij

Pasternak Legal – jako kancelaria przyjazna przedsiębiorcą swoją działalność w dużej mierze koncentruje na kompleksowym wsparciu przedsiębiorców w prowadzonej przez nich działalności gospodarczej. Pomoc prawna w sprawach dotyczących spółki z ograniczoną odpowiedzialnością wiąże się nie tylko z jej założeniem ale i wszelkimi procesami związanymi z funkcjonowaniem spółki oraz jej likwidacją czy restrukturyzacją. Nasze usługi ukierunkowane są na skuteczne rozwiązywanie problemów przedsiębiorców oraz udzielanie im efektywnej pomocy w prowadzeniu działalności. Dbamy o to by model biznesowy naszego Klienta został osadzony w najkorzystniejszych realiach prawnych i podatkowych, przez co często tworzymy usługi i rozwiązania „szyte na miarę”. Odpowiednie przygotowanie umowy (statutu) spółki pozwala doprecyzować wszelkie istotne aspekty jej funkcjonowania oraz w odpowiedni sposób zabezpieczać interesy wspólników. Właśnie dlatego warto jest powierzyć to zadanie specjalistom.

Doradzamy nie tylko wspólnikom, ale również członkom organów spółek.

Świadczymy usługi doradztwa prawnego zarówno na polu prawnym ale również organizujemy szkolenia nie tylko dla inwestorów czy założycieli spółek z o.o., będących przedsiębiorcami, ale również dla organów spółek. Staramy się by nasza oferta szkoleniowa obejmowała swoim zasięgiem nie tylko prawo gospodarczej, cywilne, czy karne, ale również doradztwo podatkowe, RODO czy AML.

Zapraszamy do zapoznania się również z naszymi poprzednimi wpisami:

Jak założyć jednoosobową działalność gospodarczą?

Spółka z o.o. a odpowiedzialność

Spółka z o.o. a zus

Korzyści z założenia spółki z o.o. – przedsiębiorco możesz zyskać

Jak przekształcić jednoosobową działalność gospodarczą

Dlaczego warto założyć spółkę z o.o.

Czym jest prosta Spółka Akcyjna?

Przekształcenie Spółki Komandytowej

Połączenie Spółek Handlowych

 

Jeżeli zainteresowała Cię ta tematyka, zapraszamy do śledzenia naszego bloga oraz zapisu do Newslettera.

Subskrybuj Newsletter i bądź na bieżąco

Zapisz się, do naszego Newslettera. Raz w tygodniu informacje prawne lub informacje o najnowszych publikacjach – za darmo – prosto na twoją skrzynkę.

Łukasz Pasternak - ADWOKAT

 

Blog Kancelarii Pasternak LEGAL ma charakter wyłącznie edukacyjny i zawiera treści jedynie o charakterze ogólnym, w których mogą zdarzyć się pominięcia jak i omyłki, a w szczególności dlatego, że artykuły na blogu są aktualne w dacie ich publikacji, zaś w późniejszym czasie mogą nie odzwierciedlać stanu zmieniających się przepisów prawa.

Kancelaria nie bierze odpowiedzialności za jakąkolwiek szkodę, która została wyrządzona w związku zastosowaniem lub niezastosowaniem się do przekazanej na blogu treści, albowiem treści zawarte na blogu nie mogą stanowić w szczególności porady czy informacji prawnej wydawanej indywidualnie przy uwzględnieniu konkretnego stanu faktycznego i prawnego.

 

 

Jeśli chcesz uzyskać poradę prawną – skontaktuj się poprzez formularz, mail bądź telefonicznie.

————-

Prawo spółek , Adwokat dla firm, Spółka cywilna, Adwokat Pasternak, Kancelaria Warszawa, Adwokat Warszawa, Blog, Wiedza, Prawo, Biznes, Działalność spółki cywilnej, umowy spółki wspólnicy, Działalność gospodarcza spółek cywilnych, Zasady funkcjonowania spółki cywilnej, Spółka cywilna powstaje, Charakter spółki cywilnej, spółkę cywilną zakładają, temat spółki cywilnej

ZGODA PACJENTA

Posted on by Kancelaria

Zgoda pacjenta kiedy jest ważna?

Spis treści:

  1. Jakie są prawne warunki, aby zgoda pacjenta była ważna?  Czy każda zgoda jest ważna?
  2. Uzyskanie zgody pacjenta – zabiegi kosmetyczne
  3. Błąd sztuki lekarskiej

Jakie są prawne warunki, aby zgoda pacjenta była ważna?  Czy każda zgoda jest ważna?

Warunki, które musi spełniać zgoda pacjenta możemy podzielić na ogólne – uniwersalne, do wszystkich przypadków i na szczególne – do określonego rodzaju zabiegów, czynności (np. eksperyment) czy określonego rodzaju osób ( np. małoletni). Przede wszystkim zgoda pacjenta to szczególna forma OŚWIADCZENIA WOLI, JEST TO ŚWIADOMA ZGODA. Jeżeli wykonujemy u pacjenta zabieg medyczny, zabieg kosmetyczny , zabieg operacyjny, bądź inny zabieg do którego potrzebujemy uzyskać świadomą zgodę pacjenta, należy przedstawić formularz świadomej zgody. Formularz taki musi spełniać ogólne wymogi takiego oświadczenia:

  • Osoba wyrażająca swą wolę musi być UPRAWNIONA do jej udzielenia, musi być prawnym dysponentem chronionych prawnie dóbr , które mają być poddane ingerencji, bądź musi być to świadoma zgoda przedstawiciela, bądź świadoma zgoda przedstawiciela ustawowego
  • Czynność, dla której zgoda ma być udzielona NIE MOŻE BYĆ niezgodna z ustawą czy z zasadami współżycia społecznego,
  • Oświadczeni woli, a więc w rezultacie wyrażenie zgody musi być wynikiem swobodnej, nieprzymuszonej decyzji osoby, która ją wyraża! Nie może być to wyrażona zgoda pod wpływem błędu, przymusu, czy w stanie psychicznym , który uniemożliwia jej wyrażenie. Pacjent ma prawo odmówić podpisania zgody na zabieg. Poprzez niewymuszony sposób pacjent wyraża zgodę. O zdolności takiej można mówić wówczas, gdy pacjent jest pełnoletni, zdolny do świadomego wyrażenia zgody.
  • Zgoda musi być wyrażona w stosownej formie.

Uprawnioną osobą najogólniej mówiąc jest osoba, wobec której ma być wykonane świadczenie bądź zabieg. Osoba ta ukończyła 18 lat, ma zdolność świadomego wyrażania własnej woli – jest podmiotem wyłącznie uprawnionym do wyrażenia takiej zgody.

Jeżeli pacjent nie spełnia powyższych kryteriów jest wówczas potrzebna  ZGODA ZASTĘPCZA.  Należy pamiętać o prawach pacjenta.

 

Uzyskanie zgody pacjenta – zabiegi kosmetyczne

Zabieg kosmetyczny mający na celu tylko poprawienie urody musi być przeprowadzony zgodnie ze sztuką lekarską, także z technicznej strony. Musi być przeprowadzony zgodnie z wymaganiami wiedzy i praktyki lekarskiej w tej dziedzinie. Naruszenie któregoś z powyższych wymogów może pociągnąć lekarza do odpowiedzialności karnej. Praktycznie odpowiedzialność taka będzie miała znaczenie tylko wówczas gdy taki zabieg się nie powiedzie, tzn. nie przyniesie oczekiwanych efektów, a  pacjent dozna w związku z nim określonego uszczerbku na zdrowiu, życiu bądź lekarz sprowadził bezpośrednie niebezpieczeństwo takich następstw.

 

Przybliżymy sytuację prawną zabiegów kosmetycznych nieterapeutycznych, czyli wyłącznie upiększających. Zabiegi które mają cel terapeutyczny, zmierzają w konsekwencji do usunięcia wrodzonych bądź będących skutkiem urazu, choroby, anomalii fizycznych. Natomiast zabiegi nieterapeutyczne mają na celu dostosować urodę pacjenta do pożądanych przez niego standardów. Musi wówczas dojść do spełnienia określonych prawem przesłanek:

  • celem lekarza musi być poprawienie urody. Celem nie może być przykładowo: zmiana wyglądu pacjenta, aby taki pacjent mógł uniknąć odpowiedzialności karnej,
  • lekarz dokonujący zabiegu musi posiadać szczególnie określone kwalifikacje,
  • pacjent musi w dostateczny sposób wyrazić zgodę na zabieg, co więcej, warunkiem takiej zgody jest poprzednie poinformowanie pacjenta o ryzyku łączącym się z zabiegiem oraz możliwości powikłań,
  • ryzyko takiego zabiegu musi pozostawać w skali ryzyka przewidzianego dla określonego typu zabiegu, nie może np. stanowić realnego zagrożenia życia czy poważnego uszczerbku na zdrowiu.

Błąd sztuki lekarskiej

Kwestia ryzyka jest istotna z punktu widzenia odpowiedzialności karnej lekarza. Ryzyko musi być przez lekarza adekwatnie skalkulowane co do wagi zabiegu, który ma być wykonywany. Jeżeli w tym zakresie lekarz przekroczy proporcjonalność ryzyka do zabiegu, takie przekroczenie przez lekarza będzie stanowić błąd sztuki lekarskiej, a w konsekwencji odpowiedzialność karną. Nawet jeżeli lekarz podjął się zabiegu po świadomej zgodzie pacjenta na zabieg z takim ryzykiem.

 

Problematyka przeszczepów

Przyjrzyjmy się bliżej problematyce przeszczepu, a konkretnie czynnościom lekarskim związanym z pobraniem narządów od dawców żywych, nie zaś dotyczącymi samego wszczepienia. Wszczepienie narządów ma niekwestionowany charakter czynności leczniczych, służy ratowaniu zdrowia, życia, a pobranie tkanek, komórek jako czynność pozbawiona celu prozdrowotnego dla dawcy, stanowi bardziej złożoną kwestię.

To, jakie warunki musi spełniać dokonanie przeszczepu, aby było legalne reguluje w polskim prawie ustawa o pobieraniu i przeszczepianiu komórek, tkanek, narządów. Aby pobranie tkanki lub narządu miało swój legalny charakter musi spełniać pewne warunki:

  • dawca musi przynależeć do grupy osób legitymowanych do bycia dawcą
  • konieczna jest zgoda dawcy (lub innego uprawnionego podmiotu) do pobrania tkanki lub narządu
  • celowość i zasadność dokonania przeszczepu (z punktu widzenia aktualnej wiedzy)
  • przeprowadzenie zabiegu pobrania organu zgodnie ze sztuką lekarską.

Ponadto, pobranie nie może dotyczyć komórek rozrodczych, tkanek embrionalnych i płodowych, narządów rozrodczych, w związku z ustawą transplantacyjną. Także pobranie nie może nastąpić od osób nie mających pełnej zdolności do czynności prawnych np. upośledzonych umysłowo. Zgodnie z ustawą transplantacyjną istnieje podział na tkanki, których dawcą może być każdy i na takie, do których pobrania upoważniony jest pewien krąg osób.

Jeśli ma być dokonane pobranie tkanek czy komórek regenerujących się, wówczas krąg osób nie jest ograniczony ustawowo, tak też dawcą może być każdy w tej sytuacji. Inaczej natomiast wygląda sytuacja, gdy ma dojść do pobrania tkanek, narządów nieregenerujących się, dokonanie takiego pobrania może nastąpić na rzecz krewnego w linii prostej, osoby przysposobionej, rodzeństwa lub małżonka.

Jak natomiast wygląda odpowiedzialność lekarza przy poborze tkanek, komórek od dawcy?

Jeżeli lekarz dokona pobrania tkanki, narządu zachowując wszystkie powyżej wymienione wymogi dla legalności takiej czynności, nie odpowiada prawnie za uszkodzenie ciała dawcy. Nawet jeśli u dawcy na skutek pobrania narządu nastąpiłyby pewne niekorzystne następstwa zdrowotne, poza tymi, które były przewidywalne, lekarz nie ponosi odpowiedzialności karnej w związku z nieprzewidywanymi powikłaniami. Istotne jest, aby pobierając narząd lekarz działał zgodnie ze sztuką lekarską (lege artis), natomiast nie przywidywał i nie mógł przewidzieć nadzwyczajnych następstw.

 

 

Obowiązek informowania pacjenta

Obowiązek informowania pacjenta nie ma jednak charakteru bezwzględnego, ustawa dopuszcza możliwość jego wyłączenia bądź ograniczenia, nie powodując bezprawności planowanego zabiegu. Pacjent może sam zrezygnować z uprawnienia do otrzymywania informacji – wtedy zabieg jest zgodny z prawem, pomimo braku przesłanki świadomej zgody pacjenta. Nie można jednak potraktować jako rezygnację z prawa do informacji samej okoliczności niezdawania pytań lekarzowi, gdyż pacjent ma prawo oczekiwać, że otrzyma pełną, wystarczającą do podjęcia decyzji informację od lekarza. Jednakże sytuacją dopuszczającą ograniczenie prawa pacjenta do informacji o stanie jego zdrowia i rokowaniu jest niepomyślne rokowanie dla pacjenta – wtedy, ze względu na dobro pacjenta, lekarz jest zobowiązany udzielić informacji przedstawicielowi ustawowemu lub osobie wskazanej przez pacjenta. W tej sytuacji pacjent może jednak zażądać udzielenia mu pełnej informacji i wówczas lekarz jest do tego zobowiązany, nawet jeśli miałoby to spowodować negatywne następstwa w psychice pacjenta.

 

Zapraszamy do zapoznania się również z naszymi poprzednimi wpisami:

Klauzula sumienia- kliknij i przeczytaj

Błąd medyczny – kliknij i przeczytaj

Odpowiedzialność karna za błędy medyczne – kliknij i przeczytaj

Formy winy umyślnej – kliknij i przeczytaj

Czynności lekarskie na polecenie władz- kliknij i przeczytaj

Podjęcie czynności medycznych bez zgody pacjenta – kliknij i przeczytaj

Zgoda zastępcza – zgoda pacjenta – kliknij i przeczytaj

Prawo a medycyna estetyczna – kliknij i przeczytaj

 

Jeżeli zainteresowała Cię ta tematyka, zapraszamy do śledzenia naszego bloga oraz zapisu do Newslettera.

Subskrybuj Newsletter i bądź na bieżąco

Zapisz się, do naszego Newslettera. Raz w tygodniu informacje prawne lub informacje o najnowszych publikacjach – za darmo – prosto na twoją skrzynkę.

Łukasz Pasternak - ADWOKAT

 

Blog Kancelarii Pasternak LEGAL ma charakter wyłącznie edukacyjny i zawiera treści jedynie o charakterze ogólnym, w których mogą zdarzyć się pominięcia jak i omyłki, a w szczególności dlatego, że artykuły na blogu są aktualne w dacie ich publikacji, zaś w późniejszym czasie mogą nie odzwierciedlać stanu zmieniających się przepisów prawa.

Kancelaria nie bierze odpowiedzialności za jakąkolwiek szkodę, która została wyrządzona w związku zastosowaniem lub niezastosowaniem się do przekazanej na blogu treści, albowiem treści zawarte na blogu nie mogą stanowić w szczególności porady czy informacji prawnej wydawanej indywidualnie przy uwzględnieniu konkretnego stanu faktycznego i prawnego.

Jeśli chcesz uzyskać poradę prawną – skontaktuj się. Kliknij .

Dozór policji

Posted on by Kancelaria

Dozór policji

Dozór policyjny jest to rodzaj nadzoru nad podejrzanym lub oskarżonym stosowanym na wolności. W konkretnych, uzasadnionych przypadkach stanowi alternatywę dla tymczasowego aresztu. Zatem kiedy możemy mówić o zastosowaniu dozoru policji, na czym polega i jakie obowiązki ma oskarżony?

Dozór Policji to wolnościowy – nieizolacyjny środek zapobiegawczy, który polega na tym, że podejrzany pozostający na wolności, zobowiązany jest do stosowania się do wymagań zawartych w postanowieniu (sądu lub prokuratora) o zastosowaniu dozoru Policji.

 

 

Podstawa prawna i zastosowanie dozoru policji

Dozór policyjny został uregulowany w Kodeksie postępowania karnego i stanowi jeden ze środków zapobiegawczych

Środek zapobiegawczy w postaci dozoru policji może być stosowany zamiast tymczasowego aresztowania w odniesieniu do osoby, która jest oskarżona o popełnienie przestępstwa z użyciem przemocy lub groźby bezprawnej na szkodę osoby najbliższej albo innej osoby zamieszkującej ze sprawcą, pod warunkiem, że oskarżony w wyznaczonym terminie opuści lokal zajmowany wspólnie z pokrzywdzonym oraz określi miejsce swojego pobytu . Jako osobę najbliższą, zgodnie z art. 115 §11 Kodeksu karnego należy rozumieć małżonka, wstępnego, zstępnego, rodzeństwo, powinowatego w tej samej linii lub stopniu, osobę pozostająca w stosunku przysposobienia oraz jej małżonka, a także osobę pozostająca we wspólnym pożyciu.

W postanowieniu o zastosowaniu dozoru Policji wydanym przez sąd lub prokuratora wskazany jest dodatkowo obowiązek stosowania się do wymagań w nim zawartych.

Obowiązki te mogą polegać na:

  • zakazie opuszczania określonego miejsca pobytu;
  • zawiadamianiu o zamierzonym wyjeździe oraz terminie powrotu;
  • zgłaszaniu się do organu dozorującego w określonych odstępach czasu;
  • zakazie kontaktowania się z pokrzywdzonym bądź innymi osobami;
  • zakazie przebywania w określonych miejscach;
  • zakazie zbliżania się do określonych osób na wskazaną odległość;
  • innych ograniczeniach w swobodzie podejrzanego , oskarżonego, niezbędnych do wykonywania dozoru ( może być to zakaz przebywania w określonych miejscach bądź zakaz przebywania w pewnych miejscach o określonej godzinie).

Dodatkowo osoba która została oddana pod dozór Policji ma obowiązek stawiania się we wskazanej jednostce organizacyjnej Policji. Stawiennictwo wymaga okazania dokumentu stwierdzającego tożsamość konkretnej osoby.

Jeżeli osoba oddana pod dozór nie wywiązuje się z tego obowiązku, to organ dozorujący zawiadamia o tym prokuraturę lub sąd, w zależności od tego, kto wydał postanowienie. Oddany pod dozór ma obowiązek stosowania się do wymagań zawartych w postanowieniu sądu lub prokuratora.

 

Uchylenie albo zmiana dozoru policji

Dozór policji można uchylić lub zmienić, można zrobić to niezwłocznie, jeżeli ustaną przyczyny, wskutek których został on zastosowany, bądź powstaną przyczyny które uzasadniają jego uchylenie albo również zmianę. Może zaistnieć taka sytuacja. Zastosowany przez sąd środek zapobiegawczy może być w postępowaniu przygotowawczym uchylony lub zmieniony na łagodniejszy również przez prokuratora. W każdym momencie oskarżony może składać wniosek o uchylenie lub zmianę środka zapobiegawczego, w przedmiocie wniosku rozstrzyga, najpóźniej w ciągu 3 dni, prokurator, a po wniesieniu aktu oskarżenia do sądu – sąd, przed którym sprawa się toczy. Na postanowienie w dotyczące wniosku oskarżonemu zażalenie, odwołanie przysługuje wtedy, gdy wniosek został złożony po upływie co najmniej 3 miesięcy od dnia wydania postanowienia w przedmiocie środka zapobiegawczego. Zażalenie, które jest środkiem odwoławczym, na postanowienie sądu rozpoznaje ten sam sąd w składzie trzech sędziów.

 

Nie stawienie się na dozór policji

Oddany pod dozór Policji ma obowiązek stawiania się we wskazanej jednostce organizacyjnej Policji z dokumentem stwierdzającym tożsamość, wykonywania poleceń mających na celu dokumentowanie przebiegu dozoru oraz udzielania informacji koniecznych dla ustalenia, czy stosuje się on do wymagań nałożonych w postanowieniu sądu lub prokuratora. W celu uzyskania takich informacji można wzywać oskarżonego do stawiennictwa w wyznaczonym terminie.

Dlatego należy należy pamiętać, iż w wypadku niestosowania się przez oddanego pod dozór do wymagań określonych w postanowieniu organ dozorujący niezwłocznie zawiadamia o tym sąd lub prokuratora, który wydał postanowienie.

 

Źródło:

Ustawa z dnia z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego (Dz.U.2020.30 t.j. z dnia 2020.01.09)
Zapraszamy do zapoznania się również z naszymi poprzednimi wpisami:
Wniosek o dozór elektroniczny – kliknij i przeczytaj
Dozór elektroniczny od 1 stycznia 2023roku- kliknij i przeczytaj
Wniosek o zmianę lub uchylenie tymczasowego aresztowania – kliknij i przeczytaj
Tymczasowe aresztowanie a prawo do korzystania z telefonu komórkowego – kliknij i przeczytaj
Podjęcie warunkowo umorzonego postępowania karnego- kliknij i przeczytaj
W jakich przypadkach sprawca może liczyć na warunkowe umorzenie postępowania – kliknij i przeczytaj
Poręczenie majątkowe zamiast tymczasowego aresztowania- kliknij i przeczytaj
Warunkowe przedterminowe zwolnienie- kliknij i przeczytaj
Co to jest dozór elektroniczny – kliknij i przeczytaj

 

Jeżeli zainteresowała Cię ta tematyka, zapraszamy do śledzenia naszego bloga oraz zapisu do Newslettera.

Subskrybuj Newsletter i bądź na bieżąco

Zapisz się, do naszego Newslettera. Raz w tygodniu informacje prawne lub informacje o najnowszych publikacjach – za darmo – prosto na twoją skrzynkę.

Łukasz Pasternak - ADWOKAT

Blog Kancelarii Pasternak LEGAL ma charakter wyłącznie edukacyjny i zawiera treści jedynie o charakterze ogólnym, w których mogą zdarzyć się pominięcia jak i omyłki, a w szczególności dlatego, że artykuły na blogu są aktualne w dacie ich publikacji, zaś w późniejszym czasie mogą nie odzwierciedlać stanu zmieniających się przepisów prawa.

Kancelaria nie bierze odpowiedzialności za jakąkolwiek szkodę, która została wyrządzona w związku zastosowaniem lub niezastosowaniem się do przekazanej na blogu treści, albowiem treści zawarte na blogu nie mogą stanowić w szczególności porady czy informacji prawnej wydawanej indywidualnie przy uwzględnieniu konkretnego stanu faktycznego i prawnego.

Jeśli chcesz uzyskać poradę prawną – skontaktuj się. Kliknij .

PRZEKAZANIE FIRMY Z OJCA NA SYNA

Posted on by Kancelaria

Przekazanie firmy z ojca na syna

 

Co to jest przedsiębiorstwo?

Według Kodeksu cywilnego przedsiębiorstwo rozumie się zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych przeznaczony do prowadzenia działalności gospodarczej. Za przedsiębiorstwo uważa się jednostkę organizacyjną, która prowadzi działalność gospodarczą, która jest wyodrębniona prawnie, organizacyjnie, terytorialnie oraz ekonomicznie. Przedsiębiorstwo może prowadzić działalność handlową, usługową lub produkcyjną. Posiada zdolność do wykonywania czynności prawnych. Firma to przedsiębiorstwo. Celem przedsiębiorstwa jest osiąganie zysków pochodzących ze sprzedaży produktów i usług.

Tworząc firmę od podstaw, wkładając w nią mnóstwo energii, czasu, zaangażowania, przychodzi moment, kiedy należy zdecydować co dalej z firmą, komu najlepiej ją dalej przekazać? Pojawia się pytanie jak najlepiej to zrobić, by było to najbardziej korzystne?

Przedsiębiorstwo może być przekazane odpłatnie bądź nieodpłatnie. Przedsiębiorca ma prawo darować całość lub część firmy członkowi rodziny.

Zorganizowana część przedsiębiorstwa

Przedsiębiorca może również zdecydować o przekazaniu zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Zorganizowana część przedsiębiorstwa to organizacyjnie oraz finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, przeznaczonych do realizacji określonych zadań o charakterze gospodarczym. Jak wskazuje Wyrok Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 19 maja 2016 r. „Zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą więc składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich by można było mówić o nich, jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego.”

Sukcesja w firmie a przekazanie firmy dzieciom

Wiele osób decyduje się zaangażować dzieci w działalność firmy z myślą przekazania jej w przyszłości. Temat sukcesji w firmie rodzinnej jest teraz dosyć popularny. Prowadząc firmę warto zgłębić temat sukcesji i zastanowić się w jaki sposób przygotować się i przeprowadzić proces dziedziczenia firmy rodzinnej.

Zgłębiając temat sukcesji należy zrozumieć czym jest sukcesja w firmie rodzinnej. Powszechnie sukcesja kojarzy się z przygotowaniem firmy na przekazanie jej po śmierci przedsiębiorcy. Według definicji sukcesja to : przekazanie kontroli nad firmą kolejnemu pokoleniu, z zachowaniem własności firmy w rodzinie.

Nie można jednak zawężać definicji sukcesji, ponieważ pojęcie sukcesji w przedsiębiorstwie rodzinnym jest szersze niż mogłoby się wydawać.

Można wymienić dwie możliwości sukcesji w firmie:

  1. stopniowe wprowadzanie dzieci do biznesu, a w konsekwencji przekazać dzieciom firmę rodzinną w przyszłości,
  2. funkcjonowanie rodzinnego biznesu z zewnętrznym menedżerem.

Warto pamiętać, że przekazanie firmy dzieciom może nastąpić w przypadku przedsiębiorcy prowadzącego jednoosobową działalność gospodarczą, jak również przedsiębiorcy prowadzącego działalność w formie spółki cywilnej (wiąże tu nas umowa spółki cywilnej, spółki osobowej czy kapitałowej.

Darowizna firmy na dzieci

Najczęściej najkorzystniejszym podatkowo rozwiązaniem będzie darowizna przedsiębiorstwa.

Umowa darowizny stanowi czynność która podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn. W takim przypadku obowiązek podatkowy spoczywa na osobie obdarowanej. Jednakże w art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn określono całkowite zwolnienie od podatku w przypadku darowizn dokonywanych pomiędzy członkami najbliższej rodziny. W celu skorzystania z tego zwolnienia należy pamiętać o dopełnieniu obowiązku zgłoszenia nabycia przedsiębiorstwa właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego na formularzu SD-Z2 w terminie sześciu miesięcy od dnia powstania obowiązku podatkowego. W takim przypadku darowizna będzie całkowicie zwolniona od podatku.

Przekazanie przedsiębiorstwa członkowi rodziny a darowizna

Najbardziej korzystnym rozwiązaniem pod kątem podatkowym w przypadku przekazania firmy dzieciom lub współmałżonkowi jest darowizna całego przedsiębiorstwa. Czyli przekazanie firmy w formie darowizny. Czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ale wymaga zapłaty podatku od spadków i darowizn.

Przekazanie majątku firmowego darowizną powinno być udokumentowane pisemną umową, której forma zależy od składników majątku wchodzących w skład przedsiębiorstwa. Umowa powinna być podpisana przez strony i poświadczona notarialnie. Należy  staranne przygotować zmiany w ramach umowy spółki. W przypadku, kiedy składnikiem firmy jest nieruchomość, to umowa musi przyjąć formę aktu notarialnego. Dodatkowo wymagane jest sporządzenie protokołu przekazania określonych składników majątku.

W ramach darowizny przedsiębiorstwa, obdarowany przejmuje również długi i ciężary lub zobowiązania darczyńcy. Składniki te podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Dziedziczenie oraz sukcesja w firmie jednoosobowej

Dziedziczenie jednoosobowej działalności jest niemożliwe, jednak przedsiębiorca może zapewnić kontynuację firmy poprzez wyznaczenie zarządu sukcesyjnego, który będzie kontynuował działalność przedsiębiorstwa do momentu uregulowania wszystkich formalności przez spadkobierców.

 

Spółka cywilna – sprzedaż lub darowizna majątku

Spółki cywilnej nie można sprzedać czy przekazać w formie darowizny. W spółce cywilnej wiąże nas umowa spółki cywilnej, bo jest to tylko umowa między wspólnikami, która w bardzo uproszczony sposób reguluje relacje między nimi, opierające się na wspólnym prowadzeniu przez nich działalności gospodarczej. Umowa spółki cywilnej nie dopuszcza darowizny. Dopuszczalne jest jednak zbycie, za zgodą wszystkich wspólników, zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

W tym zakresie obowiązują takie zasady jak przy jednoosobowej działalności gospodarczej. To znaczy, że nabywca solidarnie ze wspólnikiem odpowiada za długi powstałe przed zbyciem, nie staje się automatycznie podmiotem uprawnień wynikających z koncesji, licencji, zezwoleń ani stroną zawartych wcześniej umów handlowych.

Spółka cywilna nie stanowi odrębnego bytu prawnego od jej wspólników – jest to umowa między wspólnikami, którzy prowadząc działalność gospodarczą, zdecydowali się dążyć do wspólnego celu gospodarczego określonego w umowie.

Przekazania majątku firmowego w ramach darowizny, należy dokonać na podstawie odpowiedniej umowy spółki , której forma uzależniona jest od składników majątku wchodzących w skład przedsiębiorstwa. W spółce cywilnej wspólnicy, którzy zawiązali umowę spółki, powinni prowadzić jej sprawy oraz decydować o zmianie umowy lub rozwiązaniu spółki. Jednak w Kodeksie cywilnym, na podstawie którego działają spółki cywilne, dopuszcza się kilka sytuacji, w których dochodzi do zmiany składu wspólników spółki cywilnej. M.in. dzieje się tak właśnie w momencie przyjęcia nowego wspólnika bądź np. dziedziczenia.

Spółka cywilna w rozumieniu art. 860 kodeksu cywilnego stanowi stosunek obligacyjny oparty na umowie tj.umowa spółki cywilnej, w której wspólnicy zobowiązują się do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego, przez działanie w sposób oznaczony, a w szczególności przez wniesienie wkładów. W czasie trwania spółki cywilnej, w czasie trwania umowy spółki cywilnej, jej majątek jest odrębny od majątku osobistego każdego ze wspólników i ma charakter współwłasności łącznej. Majątek ten stanowią rzeczy objęte umową – jest to umowa spółki cywilnej lub nabyte na rzecz spółki w późniejszym okresie. Każdy wspólnik jest zatem współwłaścicielem majątku jako całości, jak też każdej rzeczy i praw tworzących tę całość. Współwłasność łączna oznacza niepodzielność majątku i tego konsekwencją jest jego nienaruszalność. Oznacza to że nie można rozporządzać ani udziałem ani majątkiem w drodze darowizny.

Dostosowanie umowy spółki

Ważnym elementem zmian jest odpowiednie zmodyfikowanie umowy spółki i dostosowanie jej zapisów do planowanej sytuacji w spółce, niezależnie czy planujesz przekazać firmę dzieciom czy wprowadzić do spółki zewnętrznego menedżera, należy zadbać o umowy spółki.

Umowa spółki przede wszystkim powinna regulować zasady dziedziczenia ogółu praw i obowiązków, udziałów czy akcji. Należy to zawrzeć do umowy spółki. W przypadku spółek osobowych, kluczowy jest zapis zapewniający kontynuację działalności spółki pomimo śmierci wspólnika. W przeciwnym wypadku, co do zasady spółka ulegnie rozwiązaniu.

Następnym elementem, który należy wprowadzić do umowy spółki, jest wskazanie czy w miejsce wspólnika wejdzie jeden czy też kilku spadkobierców. Jeżeli zostanie powołanych kilku spadkobierców w miejsce jednego wspólnika, warto zastanowić się na uregulowaniem kwestii wyboru przedstawiciela spadkobierców, który będzie ich reprezentował.

Warto także uregulować w umowie zasady podejmowania najważniejszych decyzji w spółce, ustalenie odpowiednich większości głosów oraz kworum, jakie powinno obowiązywać m.in. przy zmianie umowy spółki.

Inne sposoby na zmianę właściciela w firmie

Firma która jest prowadzona w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej może być przekazana również w inny sposób nowemu właścicielowi:

  • Członkowie rodziny mogą przejąć przedsiębiorstwo również przez sprzedaż przedsiębiorstwa
  • sprzedaż bądź darowiznę poszczególnych składników majątku przedsiębiorstwa
  • aport przedsiębiorstwa bądź jego zorganizowanej części do spółki prawa handlowego oraz przeniesienie własności udziałów, akcji lub ogółu praw oraz obowiązków na osoby trzecie
  • przekształcenie jednoosobowej działalności w spółkę z o.o. i przeniesienie udziałów w spółce na osoby trzecie.

Przekazanie przedsiębiorstwa a formalności

Formalne przekazanie przedsiębiorstwa należy udokumentować protokołem przekazania będącym załącznikiem do umowy darowizny. Protokół taki zawiera specyfikację poszczególnych składników majątku tego przedsiębiorstwa w ujęciu ilościowym oraz wartościowym, m.in. towarów handlowych , wyposażenia, środków trwałych.

Podsumowując, darowizna przedsiębiorstwa jest bardzo korzystnym rozwiązaniem, ponieważ nie podlega podatkowi VAT oraz nie podlega pod podatek dochodowy, a dzięki zwolnieniu całkowitemu możliwe jest również uniknięcie zapłaty podatku od spadków i darowizn.

 

Zapraszamy do zapoznania się również z naszymi poprzednimi wpisami:

Odwołanie wykonanej darowizny – kliknij by przeczytać

Spółka z o.o. a odpowiedzialność- kliknij by przeczytać

Jak założyć jednoosobową działalność gospodarczą ? – kliknij by przeczytać

Jak przekształcić jednoosobową działalność gospodarczą– kliknij by przeczytać

Dlaczego warto założyć spółkę z o.o.? – kliknij by przeczytać

Zbycie praw i obowiązków wspólnika w spółce komandytowej – kliknij by przeczytać

 

Jeżeli zainteresowała Cię ta tematyka, zapraszamy do śledzenia naszego bloga oraz zapisu do Newslettera.

Subskrybuj Newsletter i bądź na bieżąco

Zapisz się, do naszego Newslettera. Raz w tygodniu informacje prawne lub informacje o najnowszych publikacjach – za darmo – prosto na twoją skrzynkę.

Łukasz Pasternak - ADWOKAT

 

Blog Kancelarii Pasternak LEGAL ma charakter wyłącznie edukacyjny i zawiera treści jedynie o charakterze ogólnym, w których mogą zdarzyć się pominięcia jak i omyłki, a w szczególności dlatego, że artykuły na blogu są aktualne w dacie ich publikacji, zaś w późniejszym czasie mogą nie odzwierciedlać stanu zmieniających się przepisów prawa.

Kancelaria nie bierze odpowiedzialności za jakąkolwiek szkodę, która została wyrządzona w związku zastosowaniem lub niezastosowaniem się do przekazanej na blogu treści, albowiem treści zawarte na blogu nie mogą stanowić w szczególności porady czy informacji prawnej wydawanej indywidualnie przy uwzględnieniu konkretnego stanu faktycznego i prawnego.

Jeśli chcesz uzyskać poradę prawną – skontaktuj się. Kliknij .

MIEJSCE PRZECHOWYWANIA DOKUMENTÓW KSIĘGOWYCH

Posted on by Kancelaria

Miejsce przechowywania dokumentów księgowych

 

Przechowywanie ksiąg rachunkowych jest to to obowiązek. Dokumenty muszą być przechowywane przez określony czas i w odpowiedni sposób. Dotyczy to dokumentacji rachunkowej w formie papierowej, jak i elektronicznej.

Dokumenty księgowe które należy przechowywać, powinny być tak przechowywane, żeby w trakcie kontroli organów skarbowych dostęp do nich był swobodny. Zarówno dokumenty kosztowe, jak i sprzedażowe powinny być przechowywane w porządku chronologicznym i ponumerowane zgodnie z prowadzoną rachunkowością, a także starannie zabezpieczone przed ewentualnym zgubieniem lub zniszczeniem. Dodatkowo dowody warto podzielić na właściwe okresy rozliczeniowe i je opisać, aby łatwo było je znaleźć. Prawidłowa archiwizacja dokumentów księgowych oznacza również wyznaczenie odpowiedniego miejsca, w którym będą one bezpieczne , to znaczy, że muszą być one chronione przed osobami niepowołanymi.

 

Jak należy przechowywać dokumenty księgowe?

Dokumenty powinny być przechowywane w porządku chronologicznym w podziale na miesiące dodatkowo w podziale na rodzaj kosztów: kasa, dokumenty kosztowe, wynagrodzenia, wyciąg. Należy znaleźć swój sposób odpowiadający naszej sytuacji.
Dokumentacja finansowa powinna być zabezpieczona i przechowywana w porządku chronologicznym przez okres co najmniej pięciu lat od zakończenia roku obrotowego. Osoby nieupoważnione nie powinny mieć dostępu do dokumentacji finansowej.

 

 

Jak długo przechowywać dokumenty księgowe?

Ustawa o rachunkowości określa również okresy archiwizacji dokumentów księgowych. Rodzaje dokumentów i terminy ich przechowywania:

  • zatwierdzone roczne sprawozdanie finansowe – 5 lat, licząc od początku roku następującego po roku obrotowym, w którym nastąpiło zatwierdzenie,
  • księgi rachunkowe – 5 lat,
  • karty wynagrodzeń pracowników lub ich odpowiedniki – przez okres wymaganego dostępu do tych informacji, który wynika z przepisów emerytalnych i rentowych oraz podatkowych, nie krócej niż 5 lat,
  • dowody księgowe dotyczące wpływów ze sprzedaży detalicznej – do dnia zatwierdzenia sprawozdania finansowego za dany rok obrotowy, nie krócej jednak niż do dnia rozliczenia osób, którym powierzono składniki aktywów objęte sprzedażą detaliczną,
  • dowody księgowe dotyczące środków trwałych w budowie, pożyczek, kredytów, umów handlowych, roszczeń dochodzonych w postępowaniu cywilnym bądź objętych postępowaniem karnym lub podatkowym – przez 5 lat od początku roku następującego po roku obrotowym, w którym to operacje, transakcje i postępowania zostały ostatecznie zakończone, spłacone, rozliczone lub przedawnione,
  • dokumentacja przyjętego sposobu prowadzenia rachunkowości – nie krócej niż 5 lat od upływu jej ważności,
  • dokumenty dotyczące rękojmi lub reklamacji – 1 rok po terminie upływu rękojmi lub rozliczeniu reklamacji,
  • dokumenty inwentaryzacyjne – 5 lat,
  • inne dowody księgowe i sprawozdania, których obowiązek sporządzania wynika z ustawy o rachunkowości – 5 lat.

Przykład:

Przedsiębiorca zamknął rok podatkowy 2018 i 2019 roku złożył za niego deklarację roczną. Dokumenty które dotyczyły 2018 roku takie jak faktury przychodowe i kosztowe powinien przechowywać do końca roku 2024.

 

W jaki sposób przechowywać dokumenty księgowe?

Samo przechowywanie dokumentów księgowych to nie wszystko. Nie bez znaczenia jest też sposób prowadzenia archiwum. Przede wszystkim:

  • dokumenty kosztowe i sprzedażowe powinny być ułożone i ponumerowane zgodnie z KPiR, a przy tym starannie zabezpieczone przed ewentualnym zgubieniem lub zniszczeniem,
  • dokumenty muszą być uporządkowane zgodnie ze sposobem prowadzenia ksiąg rachunkowych i z zachowaniem podziału na okresy rozliczeniowe,
  • dokumenty księgowe powinny być przechowywane w odpowiednim miejscu – zabezpieczonym przed zniszczeniem i dostępem osób niepowołanych,
  • przedsiębiorca powinien wyznaczyć miejsce przechowywania dokumentacji księgowej i poinformować o nim urząd skarbowy,
  • przechowywanie dokumentów księgowych powinno odbywać się tak, żeby w trakcie możliwej kontroli organów skarbowych dostęp do nich był swobodny.

Przechowywanie dokumentów księgowych w formie elektronicznej

Dokumenty księgowe mogą być także przechowywane w formie elektronicznej. Dozwolone jest to pod warunkiem odpowiedniego zabezpieczenia przed:

  • dokonaniem ewentualnych zmian w treści dokumentów,
  • uszkodzeniem lub zniszczeniem dokumentów.
  • rozpowszechnianiem dokumentów przez osoby nieupoważnione

Konieczne jest zachowanie chronologii względem okresów rozliczeniowych

Na przedsiębiorcy spoczywa też obowiązek przygotowania kopii zapasowej dokumentacji księgowej w formie elektronicznej. Przedsiębiorca również ma obowiązek posiadania urządzenia, które pozwoli na odczyt i wydruk danych zgromadzonych na nośnikach cyfrowych.

W archiwizacji dokumentów księgowych ogromne znaczenie ma również uporządkowanie zgodnie ze sposobem prowadzenia ksiąg rachunkowych i z zachowaniem podziału na okresy rozliczeniowe.

 

Jak i ile należy przechowywać dokumenty kadrowe?

Poza dokumentami księgowymi, przedsiębiorstwo na mocy osobnych ustaw, musi również archiwizować inne rodzaje dokumentów. Dotyczy to w szczególności dokumentów kadrowych pracowników zatrudnionych w firmie.

Dotychczas pracodawca miał obowiązek przechowywać dokumentację pracowniczą przez 50 lat. Obecnie możliwe jest skorzystanie ze skróconego 10-letniego okresu przechowywania.

Obowiązek przechowywania dokumentacji pracowniczej byłych pracowników :

  • przez 10 lat, jeśli pracownik został zatrudniony w twojej firmie 1 stycznia 2019 roku lub później
  • przez 10 lat, jeśli pracownik został zatrudniony w twojej firmie w latach 1999–2018 pod warunkiem, że złożysz do ZUS za wszystkie osoby zatrudnione w tym okresie oświadczenie (ZUS OSW) oraz raport informacyjny (ZUS RIA).
  • przez 50 lat, jeżeli pracownik został zatrudniony w twojej firmie przed 1 stycznia 1999 roku.

Okres 10 lat biegnie od ostatniego dnia w roku, w którym zostanie złożony raport informacyjny.

 

Księgi rachunkowe a powiadomienie urzędu

Jeżeli księgi rachunkowe są prowadzone poza siedzibą lub miejscem sprawowania zarządu , kierownik jednostki jest zobowiązany powiadomić właściwy urząd skarbowy o miejscu prowadzenia ksiąg rachunkowych w terminie 15 dni od dnia ich wydania, a także jest zobowiązany do zapewnienia dostępności ksiąg rachunkowych wraz z dowodami księgowymi uprawnionym organom zewnętrznej kontroli lub nadzoru w siedzibie jednostki lub w miejscu sprawowania zarządu albo w innym miejscu za zgodą organu kontroli lub nadzoru

Archiwizacja pozostałych dokumentów

Poza wymogami dotyczącymi typowych pism księgowych, przedsiębiorstwo na mocy osobnych ustaw musi archiwizować również inne rodzaje danych. Jednymi z najdłużej archiwizowanymi dokumentami księgowymi są karty wynagrodzeń pracowników . Należy przechowywać je przez 10 lat, jeśli pracownik został zatrudniony przed 1 stycznia 2019 roku albo nawet przez 50 lat, jeśli do powstania stosunku pracy doszło po 1 stycznia 2019 roku. Z kolei kopie dokumentów przekazanych do ZUS przechowuje się przez 5 lat, o ile zostały przekazane nie wcześniej niż 1 stycznia 2012 roku. Starsze dokumenty wciąż obowiązuje okres dziesięcioletni.

 

Digitalizacja dokumentów

Digitalizacja dokumentów to doskonała metoda, aby zaoszczędzić czas i środki na poszukiwaniu dokumentów papierowych. Dzięki temu dowiemy się szybciej, jakie dokumenty można zniszczyć, a jakie należy zachować.

W przypadku, gdy dokumentacja znajduje się w biurze rachunkowym i księgi rachunkowe prowadzone są w biurze, to przedsiębiorca powinien podać adres biura rachunkowego i miejsca przechowywania ksiąg.

Archiwizacja i digitalizacja dokumentów mają kluczowe znaczenie – dzięki temu firma będzie mieć więcej miejsca w swojej siedzibie.

Zapraszamy do zapoznania się również z naszymi poprzednimi wpisami:

 

Jeżeli zainteresowała Cię ta tematyka, zapraszamy do śledzenia naszego bloga oraz zapisu do Newslettera.

Subskrybuj Newsletter i bądź na bieżąco

Zapisz się, do naszego Newslettera. Raz w tygodniu informacje prawne lub informacje o najnowszych publikacjach – za darmo – prosto na twoją skrzynkę.

Łukasz Pasternak - ADWOKAT

 

Blog Kancelarii Pasternak LEGAL ma charakter wyłącznie edukacyjny i zawiera treści jedynie o charakterze ogólnym, w których mogą zdarzyć się pominięcia jak i omyłki, a w szczególności dlatego, że artykuły na blogu są aktualne w dacie ich publikacji, zaś w późniejszym czasie mogą nie odzwierciedlać stanu zmieniających się przepisów prawa.

Kancelaria nie bierze odpowiedzialności za jakąkolwiek szkodę, która została wyrządzona w związku zastosowaniem lub niezastosowaniem się do przekazanej na blogu treści, albowiem treści zawarte na blogu nie mogą stanowić w szczególności porady czy informacji prawnej wydawanej indywidualnie przy uwzględnieniu konkretnego stanu faktycznego i prawnego.

Jeśli chcesz uzyskać poradę prawną – skontaktuj się. Kliknij .

SPÓŁKA Z O.O. A ODPOWIEDZIALNOŚĆ

Posted on by Kancelaria

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością to kapitałowa spółka handlowa, która posiada osobowość prawną, jest założona przez jednego bądź więcej wspólników, utworzona w dowolnym, prawnie dopuszczalnym celu. Spółka w organizacji istnieje od dnia zawarcia umowy spółki do dnia wpisu w rejestrze przedsiębiorców, od tego momentu spółka staje się spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. Wszystkie korzyści z założenia spółki z o.o. opisujemy w innym artykule – “Korzyści z założenia spółki z o.o.”. Każdy kto prowadzi działalność gospodarczą, czy to prowadzoną w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej czy też spółki z o.o. powinien wiedzieć kto ponosi odpowiedzialność za ewentualne straty oraz nieprawidłowości.

 

 

Zgodnie z polskim prawem za zobowiązania spółki z o.o. odpowiada spółka jako osoba prawna. W przypadku spółki z ograniczoną odpowiedzialnością za wszystkie zobowiązania odpowiada sama spółka całym swoim majątkiem natomiast co ważne udziałowcy spółki nie ponoszą odpowiedzialności własnym majątkiem, ich odpowiedzialność jest ograniczona do wysokości wniesionych przez nich wkładów czyli kapitału zakładowego spółki. W chwili obecnej, minimalna wysokość kapitału zakładowego spółki z o.o. wynosi 5.000 złotych. Jednakże co do zasady są wyjątki.

 

 

Odpowiedzialność członków zarządu

 

Każda spółka z ograniczoną odpowiedzialnością ma własną osobowość prawną, co oznacza, że samodzielnie może nabywać prawa oraz zaciągać zaciągać zobowiązania. Czynności prawne podejmowane są jednak w tym zakresie przez odpowiednie organy spółki – sama spółka bez odpowiedniej reprezentacji niestety nie będzie mogła nic zdziałać.

Właśnie dlatego zarząd spółki z o.o. jest jednym z najważniejszych organów spółki. Zarząd składa się z 1 członka spółki, bądź większej liczby członków spółki. Członkowie zarządu odpowiadają za najważniejsze procesy w spółce.

 

Jeżeli pełnimy funkcję członka zarządu spoczywa na nas także odpowiedzialność, Odpowiedzialność ta dotyczy:

  • zaległości podatkowych spółki z o.o. (a także innych zaległości publicznoprawnych, do których stosuje się tą zasadę odpowiedzialności – m.in. długi wobec ZUS) , jeżeli egzekucja tych zaległości z majątku spółki okazała się bezskuteczna (zobowiązania podatkowe spółki);
  • innych długów spółki z o.o, gdy egzekucja tych długów z majątku spółki okaże się bezskuteczna.

 

Zgodnie z treścią art. 201 Kodeksu spółek handlowych zarząd prowadzi sprawy spółki i reprezentuje spółkę.

Jak wynika z art. 299 ksh, członkowie zarządu stają się odpowiedzialni za zobowiązania spółki, gdy egzekucja przeciwko spółce okaże się bezskuteczna i majątek spółki nie był wystarczający na pokrycie długów. Wówczas członkowie zarządu będą odpowiedzialni za zobowiązania spółki.

 

Odpowiedzialność zarządu spółki – zwolnienie z odpowiedzialności

 

 

Jednakże przepisy przewidują sytuacje gdzie członkowie zarządu mogą zostać zwolnieni od odpowiedzialności za długi spółki. Taką możliwość przewiduje kodeks spółek handlowych. Zgodnie z tym, członek zarządu może zwolnić się z odpowiedzialności za długi niewypłacalnej spółki w przypadku kiedy:

 

  • Wtedy kiedy członkowie organów spółki, bądź członek spółki złoży we właściwym terminie wniosek o ogłoszenie upadłości spółki lub w tym samym czasie wydano postanowienie o otwarciu postępowania restrukturyzacyjnego albo o zatwierdzeniu układu w postępowaniu w przedmiocie zatwierdzenia układu.

Termin na złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości to 30 dni, który liczy się od dnia niewypłacalności spółki. Niewypłacalność spółki następuje gdy dłużnik utracił już zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych. Gdy zaś opóźnienie w wykonaniu zobowiązań pieniężnych przekracza trzy miesiące to mówimy o niewypłacalność. Taki wniosek należy przed upływem czwartego miesiąca od chwili powstania niewypłacalności.

 

  • Wtedy kiedy nie nastąpiło zgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości, ale nie z winy członka zarządu spółki.

Należy podkreślić odpowiedzialność członków zarządu za zgłoszenie wniosku o upadłość, ale gdy w sytuacji kiedy członek zarządu nie może odpowiadać za niezgłoszenie wniosku, wtedy mówimy o zwolnieniu z odpowiedzialności członka zarządu.

Może być to spowodowane m.in. długotrwałą chorobą bądź innymi okolicznościami na które członkowie zarządu nie mają wpływu na dochowanie wymaganych terminów. Także wprowadzenie członka zarządu w błąd co do danych o wynikach finansowych spółki może spowodować brak jego winy. Członkowie zarządu odpowiadają za dochowanie szczególnej staranności i nieznajomość przepisów prawa czy swoich obowiązków nie zwalniają ich z odpowiedzialności.

 

  • Odpowiedzialność zarządu spółki jest znikoma kiedy zarząd wykaże, że nawet jeśli złożyli by wniosek o ogłoszenie o upadłości wierzyciel nie dostałby nic więcej ponad to, co udało mu się wyegzekwować od spółki.

Należy wtedy udowodnić, że pomimo tego spółka i tak nie zapłaciłaby wierzycielowi więcej niż wierzyciel otrzymał, nawet gdyby były wszystkie terminy dochowane.

 

Odpowiedzialność wspólnika spółki

 

 

Jak wcześniej przedstawiono co do zasady spółka z o.o. odpowiada za swoje zobowiązania samodzielnie.

Spółka z o.o. ponosi odpowiedzialność za zaciągnięte zobowiązania samodzielnie, całym swoim majątkiem, natomiast odpowiedzialność i ryzyko wspólników sprowadza się zasadniczo do wartości wniesionych przez nich wkładów. Co do zasady wspólnicy nie ponoszą odpowiedzialności za długi spółki. Jednak od tej zasady istnieją wyjątki.

Na etapie funkcjonowania spółki z o.o. w organizacji, wspólnik spółki może odpowiadać za wszystkie zobowiązania spółki:

  • do wysokości wkładu niewniesionego jeszcze do spółki (a określonego w umowie) – odpowiedzialność wygasa z chwilę wniesienia zadeklarowanego wkładu,
  • jeżeli działał przy ich zaciąganiu przez spółkę (np. podpisywał się pod umową zawartą przez spółkę).

Wskazać należy, że nie zawsze jest wyłączone ponoszenie odpowiedzialności osobistej przez wspólników.

 

Przypadki w których wspólnik spółki z o.o. odpowiada osobiście to:

  1. Zaciągnięcia zobowiązań przed wpisem spółki do rejestru (spółka z o.o. w organizacji)
  2. Zaciągnięcia zobowiązań spółki przed wpisem do rejestru(spółka z o.o. w organizacji) do wysokości niewniesionego wkładu
  3. Wniesienia wkładów niepieniężnych do spółki, których wartość znacznie została zawyżona w stosunku do wartości zbywczej- wspólnik, który wniósł taki wkład, oraz członkowie zarządu, którzy wiedząc o zawyżeniu zgłosili spółkę do rejestru, zobowiązani są do wyrównania wartości
  4. Świadczeń związanych z udziałem – współuprawnieni z udziału lub udziałów ponoszą odpowiedzialność solidarną; w której za niespełnione świadczenia należne spółce ze zbytego udziału, jego części lub ułamkowej części udziału (art. 186 § 1 k.s.h.) – nabywca odpowiada solidarnie ze zbywcą;
  5. Powstania szkody przy tworzeniu spółki, gdy działo się to wbrew przepisom prawa i było zawinione

Odpowiedzialność wspólnika sp. z o.o. jako członka zarządu

 

Jeżeli wspólnik pełni również funkcję członka zarządu spółki z o.o., to jego status wspólnika nie wyłącza odpowiedzialności za zobowiązania spółki z o.o. Ponosi on wówczas odpowiedzialność jako następny po spółce za zobowiązania spółki na podstawie art. 299 § 1 ksh.

Zwolnienie się z powyższej odpowiedzialności jest możliwe jeśli istnieją odpowiednie przesłanki które decydują tym, że wspólnik nie może odpowiadać osobiście za szkody wyrządzone przez spółkę

Pozew przeciwko członkom zarządu

 

Pociągnięcie do odpowiedzialności członków zarządu spółki za jej niespłacone zobowiązania wymaga odrębnego postępowania. Członkowie zarządu ponoszą między sobą solidarną odpowiedzialność za zobowiązania spółki. Ciekawe jest również iż Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 8 sierpnia 1993 roku stwierdził, iż” w razie bezskuteczności egzekucji prowadzonej na podstawie tytułu wykonawczego wydanego przeciwko spółce z ograniczoną odpowiedzialnością (…), nie jest dopuszczalne nadanie klauzuli wykonalności przeciwko członkom zarządu tej spółki na podstawie art. 788 § 1 kpc.  Więc nie wystarczy dysponowanie wyrokiem przeciwko spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, należy również uzyskać tytuł egzekucyjny, oraz tytuł wykonawczy przeciwko członkom zarządu. Roszczenie dochodzone na podstawie art. 299 § 1 ksh ma charakter sprawy o zapłatę. Więc po wniesieniu pozwu sąd może wydać nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym. Jeśli wydane orzeczenie nie zostanie zaskarżone sprzeciwem od nakazu zapłaty, nakaz uprawomocni się i będzie podstawą do wszczęcia egzekucji przeciwko członkowi zarządu.

 

Żródła:

por.: A. Kidyba [w:] Komentarz aktualizowany do art. 1-300 Kodeksu spółek handlowych, LEX/el. 2021, art. 151):

 

Pasternak LEGAL – PRAWO DLA BIZNESU

Pasternak Legal – jako kancelaria przyjazna przedsiębiorcą swoją działalność w dużej mierze koncentruje na kompleksowym wsparciu przedsiębiorców w prowadzonej przez nich działalności gospodarczej. Pomoc prawna w sprawach dotyczących spółki z ograniczoną odpowiedzialnością wiąże się nie tylko z jej założeniem ale i wszelkimi procesami związanymi z funkcjonowaniem spółki oraz jej likwidacją czy restrukturyzacją. Nasze usługi ukierunkowane są na skuteczne rozwiązywanie problemów przedsiębiorców oraz udzielanie im efektywnej pomocy w prowadzeniu działalności. Dbamy o to by model biznesowy naszego Klienta został osadzony w najkorzystniejszych realiach prawnych i podatkowych, przez co często tworzymy usługi i rozwiązania „szyte na miarę”. Odpowiednie przygotowanie umowy (statutu) spółki pozwala doprecyzować wszelkie istotne aspekty jej funkcjonowania oraz w odpowiedni sposób zabezpieczać interesy wspólników. Właśnie dlatego warto jest powierzyć to zadanie specjalistom.

Doradzamy nie tylko wspólnikom, ale również członkom organów spółek.

Świadczymy usługi doradztwa prawnego zarówno na polu prawnym ale również organizujemy szkolenia nie tylko dla inwestorów czy założycieli spółek z o.o., będących przedsiębiorcami, ale również dla organów spółek. Staramy się by nasza oferta szkoleniowa obejmowała swoim zasięgiem nie tylko prawo gospodarczej, cywilne, czy karne, ale również doradztwo podatkowe, RODO czy AML.

Zapraszamy do zapoznania się również z naszymi poprzednimi wpisami:

 

Jeżeli zainteresowała Cię ta tematyka, zapraszamy do śledzenia naszego bloga oraz zapisu do Newslettera.

 

Subskrybuj Newsletter i bądź na bieżąco

Zapisz się, do naszego Newslettera. Raz w tygodniu informacje prawne lub informacje o najnowszych publikacjach – za darmo – prosto na twoją skrzynkę.

Łukasz Pasternak - ADWOKAT

 

Blog Kancelarii Pasternak LEGAL ma charakter wyłącznie edukacyjny i zawiera treści jedynie o charakterze ogólnym, w których mogą zdarzyć się pominięcia jak i omyłki, a w szczególności dlatego, że artykuły na blogu są aktualne w dacie ich publikacji, zaś w późniejszym czasie mogą nie odzwierciedlać stanu zmieniających się przepisów prawa.

Kancelaria nie bierze odpowiedzialności za jakąkolwiek szkodę, która została wyrządzona w związku zastosowaniem lub niezastosowaniem się do przekazanej na blogu treści, albowiem treści zawarte na blogu nie mogą stanowić w szczególności porady czy informacji prawnej wydawanej indywidualnie przy uwzględnieniu konkretnego stanu faktycznego i prawnego.

 

Jeśli chcesz uzyskać poradę prawną – skontaktuj się poprzez formularz, mail bądź telefonicznie.

SPRZEDAŻ I KUPNO PODRÓBEK

Posted on by Kancelaria

CO GROZI ZA SPRZEDAŻ I KUPNO PODRÓBEK?

 

 

Sprzedaż towarów podrobionych a prawo własności przemysłowej

Prawdziwą plagą XXI wieku jest plaga wszechobecnych towarów podrobionych, które od lat cieszą się dużą popularnością. Popularność ta wiąże się przede wszystkim z niską ceną oraz łatwiejszą dostępnością. Obecnie każdy towar można podrobić. Podrabiane są już nie tylko ubrania czy galanteria, ale również obuwie, biżuteria, meble, wyroby ceramiczne, wyroby tytoniowe, elektronika, części motoryzacyjne czy nawet różnego rodzaju lakiery samochodowe lub folie zabezpieczające. Niestety coraz więcej konsumentów woli i decyduje się na zakup towarów podrabianych, co nakręca tylko jeszcze bardziej cały mechanizm produkcji i sprzedaży podrobionych markowych towarów.

Należy jednak mieć na uwadze, iż sprzedaż towarów podrabianych – potocznie zwanymi „podróbkami”, jest przestępstwem, za które może grozić szereg kar przewidzianych m.in. w ustawie Prawo własności przemysłowej. Podrobiony znak towarowy to nic innego jak bezprawnie użyty znak identyczny albo taki, który nie może być odróżniony w zwykłych warunkach obrotu od znaku zarejestrowanego dla towarów objętych prawem ochronnym.

 

 

Przepisy art. 305 ustawy Prawo własności przemysłowej prawnie chronią możliwość niezakłócanego i wyłącznego korzystania z prawa ochronnego na znak towarowy. Przepis ten stoi więc na straży ochrony interesów podmiotów uprawnionych z tytułu rejestracji znaków towarowych, które skorzystały ze zgłoszenia znaku towarowego i zgłoszenia wzoru przemysłowego. Chodzi o przeciwdziałanie występującemu zjawisku „podszywania się” pod cudzą markę i korzystanie ze wzoru przemysłowego (tzw. „piractwo” w dziedzinie znaków towarowych). Mamy w tym wypadku do czynienia z działaniami w oczywisty sposób podważającymi zaufanie do znaków towarowych, ich zdolności do odróżniania towarów istniejących na rynku. W praktyce sprowadza się to zazwyczaj do tego, że w sklepach bądź na targowiskach oferowane są towary oznaczone bezprawnie cudzymi, zarejestrowanymi znakami towarowymi lub też takimi znakami podrobionymi. W ten sposób następuje sprzedaż towarów zazwyczaj jakościowo gorszych od oryginalnych. Oczywistą konsekwencją takiej sytuacji jest zjawisko dewaluacji marki. Są to najczęściej stosowane w wymiarze praktycznym przepisy karne prawa własności przemysłowej. [1]

Prawa własności przemysłowej

Własność przemysłowa obejmuje patenty na wynalazki, znaki towarowe, wzory przemysłowe, oznaczenia geograficzne, a w niektórych państwach, w tym w Polsce, również wzory użytkowe oraz topografie układów scalonych.

Prawa własności przemysłowej uzyskuje się w drodze zgłoszenia lub rejestracji w przeznaczonej do tego instytucji. W Polsce tą instytucją jest Urząd Patentowy RP.

Własność przemysłowa może być chroniona poprzez :

  1. Patenty udzielane na wynalazki
  2. Prawa ochronne na wzory użytkowe
  3. Prawa wynikające z rejestracji na wzory przemysłowe
  4. Prawa ochronne na znaki towarowe
  5. Prawa wynikające z rejestracji na oznaczenia geograficzne
  6. Prawa które wynikają z rejestracji na topografie układów scalonych
  7. Przepisy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.

Powyższe prawa, przepisy, czy też patenty powinny zapewniać kompleksową ochronę wielu przedmiotów własności przemysłowej.

Przestępstwo wprowadzenia do obrotu

Zgodnie z obowiązującymi przepisami przestępstwo popełnia nie tylko osoba, która w celu wprowadzenia do obrotu oznacza towary podrobionym znakiem towarowym, ale również osoba, która bezpośrednio już dokonuje obrotu towarami podrobionymi. Za powyższe czyny przewidziana jest kara grzywny, kara ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Większa kara przewidziana jest natomiast w sytuacji, gdy osoba oznaczająca towary podrobionym znakiem towarowym lub osoba pałająca się obrotem towarami podrobionymi czyni sobie z tych działań stałe źródło dochodu albo dopuszcza się powyższego przestępstwa w stosunku do towaru o znacznej wartości. W takiej sytuacji dla sprawców powyższych czynów przewidziana jest kara pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 5.

Jednak czym jest pojęcie „towaru o znacznej wartości”? Otóż z pomocą przychodzi przepis z ustawy Kodeks karny, a dokładniej art. 115 § 5, zgodnie z którym mieniem znacznej wartości jest mienie, którego wartość w czasie popełnienia czynu zabronionego przekracza 200.000 złotych.

Przestępstwo polegające na oznaczaniu towarów podrobionym znakiem towarowym czy wprowadzaniu takich towarów do obrotu można popełnić wyłącznie umyślnie. W przypadku przestępstwa w postaci dokonywania obrotu towarami sprawca musi działać w zamiarze bezpośrednim bądź ewentualnym, innymi słowy musi chcieć lub godzić się na to, że nie mając do tego uprawnień, dokonuje obrotu towarami oznaczonymi podrobionym znakiem towarowym.

W razie skazania za powyższe przestępstwo właściwy sąd może orzec o przepadku na rzecz Skarbu Państwa materiałów i narzędzi, jak również środków technicznych, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa, chociażby nie były własnością sprawcy. Sąd orzeka obligatoryjnie o przepadku w/w rzeczy w razie skazania za przestępstwo oznaczania towarów podrobionym znakiem towarowym lub/i dokonania obrotu towarami oznaczonymi podrobionym znakiem, z którego sprawca uczynił sobie stałe źródło dochodu albo gdy sprawca dopuścił się powyższego przestępstwa w stosunku do towaru o znacznej wartości.

Należy również pamiętać, iż poza wspomnianym powyżej art. 305 ustawy Prawo własności przemysłowej, dla ochrony z perspektywy karnoprawnej znaków towarowych znaczenie mają również art. 24 ustawy Zwalczanie nieuczciwej konkurencji, gdyż sprzedaż tak zwanych podróbek może zostać także uznana za czyn nieuczciwej konkurencji. Takie działanie otwiera również możliwość ścigania i ukarania sprawcy na drodze cywilnej. Ściganie rozpoczyna się na wniosek pokrzywdzonego przedsiębiorcy, którego znak towarowy lub zarejestrowany produkt został podrobiony.

Zapewnienie ochrony własności przemysłowej

Pokrzywdzonemu przedsiębiorcy, którego podrobione towary były sprzedawane, przysługuje roszczenie o wydanie bezpodstawnie uzyskanej korzyści majątkowej. Roszczenie te należy udowodnić nie tylko poprzez wykazanie braku tytułu używania znaku towarowego przez naruszyciela, ale również należy udowodnić wzbogacenie się naruszyciela cudzym kosztem i odpowiadającego temu zubożenia po stronie uprawnionego. Co istotne, również w toczącym się postępowaniu karnym, poszkodowany przedsiębiorca może złożyć wniosek do sądu o orzeczenie obowiązku naprawienia wyrządzonej mu tym czynem szkody. Należy jednak pamiętać, iż brak orzeczenia obowiązku naprawienia szkody w sprawie karnej nie jest równoznaczny z niemożnością dochodzenia odszkodowania w postępowaniu cywilnym.

 

Odpowiedzialność konsumenta

O ile polskie przepisy przewidują odpowiedzialność zarówno karną jak i cywilną wobec sprawców dopuszczających się wprowadzenia do obrotu towarów podrobionych znakiem towarowym czy sprawców bezpośrednio dopuszczających się dokonaniem obrotu towarami podrobionymi, o tyle przepisy te nie przewidują żadnych konsekwencji dla nabywców towarów podrobionych. Oznacza to więc, iż konsumenci podróbek nie mogą ponieść m.in. odpowiedzialności karnej przewidzianej w art. 305 ustawy Prawo własności przemysłowej, bowiem takie osoby nie dokonują obrotu towarów podrabianych. Nie można ukarać również konsumenta, który nabywa towar podrabiany świadomie przyczyniając się do zwiększenia popytu na tak zwane podróbki. Również zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego – takiej osoby nie można również pociągnąć do odpowiedzialności karnej za przestępstwo paserstwa.

Pomimo obowiązujących przepisów, zgodnie z którymi podrabianie towarów oraz wprowadzanie ich do obrotu jest przestępstwem, handel podróbkami trwa w najlepsze. Niestety problem z „piractwem” znaków towarowych nie skończy się, dopóki wśród konsumentów nie zrodzi się pewna świadomość, iż działanie ich, polegające na zakupie podrabianych towarów, przyczynia się nie tylko do napędzania dalszego mechanizmu handlu podróbkami, ale również przyczynia się do powstawania szkody oraz strat u przedsiębiorców, do których należy podrobiony znak towarowy.

Czym jest wzór przemysłowy?

Wzór przemysłowy to nowa i posiadająca indywidualny charakter postać wytworu lub jego części, która jest nadana w szczególności przez cechy linii, konturów, kształtów, kolorystykę, strukturę lub materiał wytworu oraz przez jego ornamentacje.

Ochrona wzorów przemysłowych dotyczy wyglądu zewnętrznego dowolnego produktu przemysłowego lub rzemieślniczego. Można powiedzieć, że wzorem przemysłowym jest kształt lub wygląd przedmiotu. Wzorem może być faktura materiału,krój czcionki, kolor, użyte zdobienia. Wzorem przemysłowym może być praktycznie każdy przedmiot, który spełnia warunek, musi być nowy i oryginalny i taki wzór może pod warunkiem, że jest nowy i oryginalny – może być zgłoszony do rejestru wzorów przemysłowych a instytucją która zajmuje się zgłoszeniami jest urząd patentowy.

Wzór przemysłowy uważa się za nowy, jeżeli przed datą, według której oznacza się pierwszeństwo do uzyskania prawa z rejestracji, identyczny wzór nie został udostępniony publicznie przez stosowanie, wystawienie lub ujawnienie w inny sposób. Zgłoszenie wzoru przemysłowego musi się odbyć przy pomocy rzecznika patentowego.

Rejestracja wzorów przemysłowych jest oparta na międzynarodowym systemie klasyfikacji wzorów przemysłowych, który jest prowadzony przez Światową Organizację Własności Intelektualnej – WIPO i jest to klasyfikacja lokarneńska.

 

Wzór użytkowy

Wzory użytkowe i wynalazki są przedmiotami ochrony, na które Urząd Patentowy RP udziela praw wyłącznych. Na wynalazki udzielane są patenty, a udzielenie prawa ochronnego można uzyskać na wzory użytkowe.

Pełnomocnikiem do Zgłoszenia wzoru użytkowego do Urzędu Patentowego RP najczęściej jest rzecznik patentowy.

 

Zachęcamy do zapoznania się z innymi pokrewnymi artykułami:

Ochrona znaku towarowego

Zastrzeżenie znaku towarowego

Logo a znak towarowy

Znak towarowy w Unii

Start up

Utwór jako przedmiot prawa autorskiego

Użytkowanie utworów bez zgody autora

Znak towarowy a logo

źródła:
[1] Raglewski Janusz, Prawo własności przemysłowej. Komentarz do przepisów karnych, wyd. II
https://www.biznes.gov.pl/pl/opisy-procedur/-/proc/600

 

Subskrybuj Newsletter i bądź na bieżąco

Zapisz się, do naszego Newslettera. Raz w tygodniu informacje prawne lub informacje o najnowszych publikacjach – za darmo – prosto na twoją skrzynkę.

Łukasz Pasternak - ADWOKAT

 

Blog Kancelarii Pasternak LEGAL ma charakter wyłącznie edukacyjny i zawiera treści jedynie o charakterze ogólnym, w których mogą zdarzyć się pominięcia jak i omyłki, a w szczególności dlatego, że artykuły na blogu są aktualne w dacie ich publikacji, zaś w późniejszym czasie mogą nie odzwierciedlać stanu zmieniających się przepisów prawa.

Kancelaria nie bierze odpowiedzialności za jakąkolwiek szkodę, która została wyrządzona w związku zastosowaniem lub niezastosowaniem się do przekazanej na blogu treści, albowiem treści zawarte na blogu nie mogą stanowić w szczególności porady czy informacji prawnej wydawanej indywidualnie przy uwzględnieniu konkretnego stanu faktycznego i prawnego.

 

Jeśli chcesz uzyskać poradę prawną – skontaktuj się. Kliknij .

 

KONTAKT TELEFONICZNY Z OSOBĄ TYMCZASOWO ARESZTOWANĄ

Posted on by Kancelaria

Kontakt telefoniczny z osobą tymczasowo aresztowaną

Po nowelizacjach Kodeksu Karnego Wykonawczego osoby tymczasowo aresztowane mogą w ograniczonym stopniu korzystać z samoinkasujących aparatów telefonicznych. Zgodnie z obowiązującymi przepisami osoby tymczasowo aresztowane w szczególnie uzasadnionych wypadkach, zwłaszcza gdy bezpośredni kontakt jest niemożliwy lub szczególnie utrudniony, lub gdy wynika to z nagłej sytuacji życiowej, za zgodą organów, do których dyspozycji pozostają, mogą korzystać z samoinkasujących aparatów telefonicznych do kontaktów z osobami najbliższymi.

Zgoda na kontakt telefoniczny z tymczasowo aresztowanym

Kontakty telefoniczne aresztowanego ze wskazanymi osobami odbywają się na określonych zasadach porządku wewnętrznego obowiązującego w danym areszcie śledczym oraz dopiero po otrzymaniu zgody prokuratora lub sądu. Koncentrując się ma możliwości uzyskania przez tymczasowo aresztowanego kontaktu telefonicznego z innymi osobami to z reguły realizacja rozmów aresztowanych z bliskimi odbywa się według kolejności zgłoszeń, przy czym pierwszeństwo mają te osoby, które chcą porozmawiać z obrońcą lub pełnomocnikiem – adwokatem, bądź radcą prawnym.Kontakt telefoniczny tymczasowo aresztowanego z rodziną jest ograniczony do jednej rozmowy dziennie, która trwa do 5 minut. Należy również pamiętać że rozmowy telefoniczne osób tymczasowo aresztowanych podlegają kontroli.

Wniosek o zezwolenie na kontakt telefoniczny tymczasowo aresztowanego

Wyżej wspomniana zgoda organu dyspozycyjnego wydawana jest w formie zarządzenia, na wniosek. Wniosek należy złożyć:

  • osobiście przez osobę tymczasowo aresztowaną (osobiste składanie wniosków)
  • osobę najbliższą bądź przez obrońcę/pełnomocnika osoby tymczasowo aresztowanej.

Aby tymczasowo aresztowany uzyskał zgodę na rozmowy telefoniczne to warunkiem wykonywania kontaktów telefonicznych przez tymczasowo aresztowanego jest posiadanie zgody prokuratora lub sądu.. Wniosek o wydanie zezwolenia na kontakt z osobą aresztowaną tymczasowo musi spełniać pewne wymogi, aby mógł zostać rozpoznany przez właściwy organ.