Utwór jako przedmiot prawa autorskiego

Zgodnie z art. 1 ust. 1 Ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Z powyższego wynika, że jedynie przejawy działalności twórczej o indywidualnym charakterze mogą być uznane za dzieła i podlegają ochronie tego prawa. Chodzi zatem o kreacyjny, subiektywnie nowy, oryginalny wytwór intelektu, wywołany niepowtarzalną osobowością twórcy, który – wykonany przez kogoś innego – wyglądałby inaczej (zob. wyrok SA w Lublinie z dnia 12 września 2016 r., sygn. akt I ACa 942/15).

Przedmiotem ochrony wszystkich kolejnych polskich ustaw o prawie autorskim jest w istocie, niezależnie od sposobu normatywnego określenia, rezultat twórczej działalności człowieka. Z kolei ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności.

W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe), plastyczne, fotograficzne, lutnicze, wzornictwa przemysłowego, architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne, muzyczne i słowno-muzyczne, sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne, audiowizualne (w tym filmowe).

Ochroną prawa autorskiego objęty może być wyłącznie sposób wyrażenia; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne.

Źródło:

Ustawa z 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U.2019.1231 t.j. z dnia 2019.07.03)

Stan prawny na dzień 14.05.2020 r.

 

Subskrybuj Newsletterbądź na bieżąco

Zapisz się, do naszego Newslettera. Raz w tygodniu informacje prawne lub informacje o najnowszych publikacjach – za darmo – prosto na twoją skrzynkę.

Łukasz Pasternak - ADWOKAT

 

Blog Kancelarii Pasternak LEGAL ma charakter wyłącznie edukacyjny i zawiera treści jedynie o charakterze ogólnym, w których mogą zdarzyć się pominięcia jak i omyłki, a w szczególności dlatego, że artykuły na blogu są aktualne w dacie ich publikacji, zaś w późniejszym czasie mogą nie odzwierciedlać stanu zmieniających się przepisów prawa.

Kancelaria nie bierze odpowiedzialności za jakąkolwiek szkodę, która została wyrządzona w związku zastosowaniem lub niezastosowaniem się do przekazanej na blogu treści, albowiem treści zawarte na blogu nie mogą stanowić w szczególności porady czy informacji prawnej wydawanej indywidualnie przy uwzględnieniu konkretnego stanu faktycznego i prawnego.

 

Jeżeli zainteresowała Cię ta tematyka, zapraszamy do śledzenia naszego bloga oraz zapisu do Newslettera.

 

Jeśli chcesz uzyskać poradę prawną – skontaktuj się poprzez formularz, mail bądź telefonicznie.

Plan spłaty

Zgodnie ze znowelizowanymi przepisami prawa upadłościowego kolejnym etapem po przeprowadzeniu likwidacji majątku wchodzącego w skład masy upadłości jest ustalenie planu spłaty wierzycieli, o ile nie zachodzą przesłanki do zastosowania innych instytucji.

W postanowieniu o ustaleniu planu spłaty sąd określa m. in. w jakim okresie upadły jest zobowiązany spłacać zobowiązania, które podlegałyby umieszczeniu na liście wierzytelności.

Sąd określając długość wykonywania planu spłaty bierze pod uwagę dwie okoliczności: moralność płatniczą upadłego oraz stopień zaspokojenia wierzycieli w ramach planu spłaty.

W przypadku pozytywnego testu moralności płatniczej sąd określa plan spłaty na okres nie dłuższy niż trzydzieści sześć miesięcy. Jeśli jednak upadły doprowadził do swojej niewypłacalności lub istotnie zwiększył jej stopień umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa, plan spłaty wierzycieli nie może być ustalony na okres krótszy niż trzydzieści sześć miesięcy ani dłuższy niż osiemdziesiąt cztery miesiące (art. 49115 ust.1 i 1a pr. upadł.)

Natomiast jeśli co najmniej 70% zobowiązań objętych planem spłaty wierzycieli, które podlegałyby umieszczeniu na liście wierzytelności, zostanie spłaconych przez dłużnika w drodze wykonania planu spłaty wierzycieli, to plan spłaty nie może zostać ustalony na okres dłuższy niż rok, a w przypadku zaspokojenia 50% zobowiązań – na okres dłuższy niż 2 lata (art. 49115 ust. 1b i 1 c pr. upadł.)

Źródło:

Ustawa z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe (Dz.U.2019.498 ze zm.)

 

Subskrybuj Newsletterbądź na bieżąco

Zapisz się, do naszego Newslettera. Raz w tygodniu informacje prawne lub informacje o najnowszych publikacjach – za darmo – prosto na twoją skrzynkę.

Łukasz Pasternak - ADWOKAT

 

Blog Kancelarii Pasternak LEGAL ma charakter wyłącznie edukacyjny i zawiera treści jedynie o charakterze ogólnym, w których mogą zdarzyć się pominięcia jak i omyłki, a w szczególności dlatego, że artykuły na blogu są aktualne w dacie ich publikacji, zaś w późniejszym czasie mogą nie odzwierciedlać stanu zmieniających się przepisów prawa.

Kancelaria nie bierze odpowiedzialności za jakąkolwiek szkodę, która została wyrządzona w związku zastosowaniem lub niezastosowaniem się do przekazanej na blogu treści, albowiem treści zawarte na blogu nie mogą stanowić w szczególności porady czy informacji prawnej wydawanej indywidualnie przy uwzględnieniu konkretnego stanu faktycznego i prawnego.

 

Jeżeli zainteresowała Cię ta tematyka, zapraszamy do śledzenia naszego bloga oraz zapisu do Newslettera.

 

Jeśli chcesz uzyskać poradę prawną – skontaktuj się poprzez formularz, mail bądź telefonicznie.

 

Wniosek o zmianę lub uchylenie tymczasowego aresztowania – kiedy i przez kogo może zostać złożony?

Tymczasowe aresztowanie na gruncie Kodeksu postępowania karnego stanowi najbardziej dolegliwy środek zapobiegawczy, który może zostać zastosowany wobec podejrzanego lub oskarżonego w toku postępowania karnego. Jednakże należy pamiętać, iż zgodnie z treścią art. 254 k.p.k. oskarżony (lub podejrzany) może składać w każdym czasie wniosek o uchylenie lub zmianę środka zapobiegawczego. W przedmiocie wniosku rozstrzyga, najpóźniej w ciągu 3 dni, prokurator, a po wniesieniu aktu oskarżenia do sądu – sąd, przed którym sprawa się toczy.

Wskazany powyżej termin stanowi jednak termin instrukcyjny, co oznacza, że przekroczenie tego terminu nie rodzi dla organu który go przekroczył żadnych negatywnych skutków.

Na postanowienie w przedmiocie wniosku oskarżonemu (lub podejrzanemu) co do zasady przysługuje zażalenie. Należy jednak pamiętać, iż zażalenie przysługuje tylko wtedy, gdy wniosek został złożony po upływie co najmniej 3 miesięcy od dnia wydania postanowienia w przedmiocie środka zapobiegawczego.

Źródło:

Ustawa z dnia z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego (Dz.U.2020.30 t.j. z dnia 2020.01.09)

 

Subskrybuj Newsletterbądź na bieżąco

Zapisz się, do naszego Newslettera. Raz w tygodniu informacje prawne lub informacje o najnowszych publikacjach – za darmo – prosto na twoją skrzynkę.

Łukasz Pasternak - ADWOKAT

 

Blog Kancelarii Pasternak LEGAL ma charakter wyłącznie edukacyjny i zawiera treści jedynie o charakterze ogólnym, w których mogą zdarzyć się pominięcia jak i omyłki, a w szczególności dlatego, że artykuły na blogu są aktualne w dacie ich publikacji, zaś w późniejszym czasie mogą nie odzwierciedlać stanu zmieniających się przepisów prawa.

Kancelaria nie bierze odpowiedzialności za jakąkolwiek szkodę, która została wyrządzona w związku zastosowaniem lub niezastosowaniem się do przekazanej na blogu treści, albowiem treści zawarte na blogu nie mogą stanowić w szczególności porady czy informacji prawnej wydawanej indywidualnie przy uwzględnieniu konkretnego stanu faktycznego i prawnego.

 

Jeżeli zainteresowała Cię ta tematyka, zapraszamy do śledzenia naszego bloga oraz zapisu do Newslettera.

 

Jeśli chcesz uzyskać poradę prawną – skontaktuj się poprzez formularz, mail bądź telefonicznie.

Przewłaszczenie na zabezpieczenie

Umowa przewłaszczenia na zabezpieczenie jest umową nienazwaną, która nie została uregulowana w kodeksie cywilnym, Umowa ta polega na tym, że dłużnik lub osoba trzecia przenosi własność rzeczy na wierzyciela, który zobowiązuje się względem zbywcy do korzystania z nabytego prawa wyłącznie w zakresie, w jakim jest to potrzebne dla zabezpieczenia wierzytelności, pozostawiając możliwość korzystania z niej przez dotychczasowego właściciela – dłużnika lub osobę trzecią.

Z powyższego wynika więc, że celem tej umowy jest zabezpieczenie wierzytelności. Umowa ta funkcjonuje w oparciu o zasadę swobody umów, wykorzystując instytucje kodeksu cywilnego takie jak przeniesienie własności pod warunkiem zawieszającym lub rozwiązującym.

Umowa przewłaszczenia na zabezpieczenie w obrocie gospodarczym występuje w dwóch wariantach.

Pierwszy wariant polega na przeniesieniu własności rzeczy pod warunkiem rozwiązującym, polegającym na spłacie wierzytelności. Ziszczenie się warunku skutkuje powrotnym przeniesieniem własności. Ma zastosowanie w sytuacji gdy przedmiotem zabezpieczenia są rzeczy ruchome.

Drugi wariant przewłaszczenia na zabezpieczenie opiera się na wykorzystaniu dwóch umów o przeniesienie własności rzeczy. Pierwsza umowa polega na bezwarunkowym przeniesieniu własności rzeczy. Druga umowa polega, na tym że nabywca zobowiązuje się, pod warunkiem zawieszającym, do powrotnego przeniesienia własności z chwilą zaspokojenia zabezpieczonej wierzytelności. Wariant ten znajduje zastosowanie w przypadku gdy zabezpieczeniem jest nieruchomość, ale może mieć on również zastosowanie do sytuacji, w których przedmiotem zabezpieczenia są rzeczy ruchome.

Pamiętać należy, że w myśl obowiązujących przepisów prawa, w sytuacji gdy własność nieruchomości została by przeniesiona pod warunkiem, wówczas własność nieruchomości pozostała by nadał w „rękach” dłużnika., z uwagi na nieważność przeniesienia własności nieruchomości pod warunkiem. Wobec powyższego przeniesienie własności nieruchomości w przypadku zawarcia umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie musi mieć charakter bezwarunkowy. W umowie tej musi się również znaleźć zapis zobowiązujący Wierzyciela do powrotnego przeniesienia własności nieruchomości pod warunkiem zawieszającym, polegającym na zaspokojeniu zabezpieczonej wierzytelności.

Jednocześnie należy wskazać, że w przypadku rzeczy ruchomych możliwe jest przeniesienie własności tych rzeczy pod warunkiem. Dopuszczalne jest zawarcie jednej umowy o przeniesienie własności rzeczy ruchomej na zabezpieczenie oznaczonej wierzytelności pod warunkiem rozwiązującym poprzez zaspokojenie zabezpieczonej wierzytelności. W rzeczywistości w odniesieniu do rzeczy ruchomych przeważnie stosowany jest warunek rozwiązujący, co powoduje, że z chwilą spłaty długu ustają skutki przewłaszczenia.

W niniejszym opracowaniu kwestie związane z zabezpieczeniem wierzytelności bankowych zostaną pominięte, albowiem można by je zawrzeć w osobnym opracowaniu.

W sytuacji gdy dłużnik nie dokona spłaty w przewidzianym przez strony terminie Wierzyciel może zaspokoić się z przedmiotu zaspokojenia w następujący sposób:

1. może sprzedać rzecz z pominięciem sądowego postępowania egzekucyjnego;

2. może oddać przewłaszczoną rzecz do odpłatnego używania osobie trzeciej i w rezultacie zaspokoić się z pożytków jakie przynosi rzecz;

3. może przedmiot przewłaszczenia zachować i zaliczyć jego wartość na poczet wierzytelności.

Pamiętać należy, że sposób zabezpieczenie wierzytelności powinien być określony na zasadzie swobody umów. Strony umowy powinny określić, w jaki sposób ma być zaspokojona wierzytelność z przewłaszczonej rzeczy.

Istotnym jest, że przewłaszczenie na zabezpieczenie, w odróżnieniu od hipoteki i zastawu, nie wymaga od wierzyciela uzyskania tytułu wykonawczego, ani egzekwowania wierzytelności na drodze postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez komornika sądowego.

 

Subskrybuj Newsletterbądź na bieżąco

Zapisz się, do naszego Newslettera. Raz w tygodniu informacje prawne lub informacje o najnowszych publikacjach – za darmo – prosto na twoją skrzynkę.

Łukasz Pasternak - ADWOKAT

 

Blog Kancelarii Pasternak LEGAL ma charakter wyłącznie edukacyjny i zawiera treści jedynie o charakterze ogólnym, w których mogą zdarzyć się pominięcia jak i omyłki, a w szczególności dlatego, że artykuły na blogu są aktualne w dacie ich publikacji, zaś w późniejszym czasie mogą nie odzwierciedlać stanu zmieniających się przepisów prawa.

Kancelaria nie bierze odpowiedzialności za jakąkolwiek szkodę, która została wyrządzona w związku zastosowaniem lub niezastosowaniem się do przekazanej na blogu treści, albowiem treści zawarte na blogu nie mogą stanowić w szczególności porady czy informacji prawnej wydawanej indywidualnie przy uwzględnieniu konkretnego stanu faktycznego i prawnego.

 

Jeżeli zainteresowała Cię ta tematyka, zapraszamy do śledzenia naszego bloga oraz zapisu do Newslettera.

 

Jeśli chcesz uzyskać poradę prawną – skontaktuj się poprzez formularz, mail bądź telefonicznie.

Kiedy pracownik ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną pracodawcy?

Pracownik, który wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych ze swej winy wyrządził pracodawcy szkodę, ponosi odpowiedzialność materialną według zasad określonych w przepisach rozdziału I działu piątego kodeksu pracy.

Przepisy dotyczące odpowiedzialności pracownika za szkodę wyrządzoną pracodawcy zawarte w w/w rozdziale wskazują, że:

Pracownik ponosi odpowiedzialność za szkodę w granicach rzeczywistej straty poniesionej przez pracodawcę i tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikła szkoda.

Pracodawca jest obowiązany wykazać okoliczności uzasadniające odpowiedzialność pracownika oraz wysokość powstałej szkody.

Cechą charakterystyczną odpowiedzialności materialnej pracownika jest ograniczenie jej granic wyłącznie do strat poniesionych przez pracodawcę. Pracodawca może domagać się od pracownika tylko pokrycia szkody polegającej na utracie korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby pracownik nie wyrządził mu szkody. Odszkodowanie nie może ponadto przewyższać kwoty trzymiesięcznego wynagrodzenia przysługującego pracownikowi w dniu wyrządzenia szkody.

W razie wyrządzenia przez pracownika przy wykonywaniu przez niego obowiązków pracowniczych szkody osobie trzeciej, zobowiązany do naprawienia szkody jest wyłącznie pracodawca.

Modyfikację w zakresie wysokości odpowiedzialności odszkodowawczej pracownika zawiera art. 122 k.p., z którego wynika, że „jeżeli pracownik umyślnie wyrządził szkodę, jest obowiązany do jej naprawienia w pełnej wysokości”.

 

Subskrybuj Newsletterbądź na bieżąco

Zapisz się, do naszego Newslettera. Raz w tygodniu informacje prawne lub informacje o najnowszych publikacjach – za darmo – prosto na twoją skrzynkę.

Łukasz Pasternak - ADWOKAT

 

Blog Kancelarii Pasternak LEGAL ma charakter wyłącznie edukacyjny i zawiera treści jedynie o charakterze ogólnym, w których mogą zdarzyć się pominięcia jak i omyłki, a w szczególności dlatego, że artykuły na blogu są aktualne w dacie ich publikacji, zaś w późniejszym czasie mogą nie odzwierciedlać stanu zmieniających się przepisów prawa.

Kancelaria nie bierze odpowiedzialności za jakąkolwiek szkodę, która została wyrządzona w związku zastosowaniem lub niezastosowaniem się do przekazanej na blogu treści, albowiem treści zawarte na blogu nie mogą stanowić w szczególności porady czy informacji prawnej wydawanej indywidualnie przy uwzględnieniu konkretnego stanu faktycznego i prawnego.

 

Jeżeli zainteresowała Cię ta tematyka, zapraszamy do śledzenia naszego bloga oraz zapisu do Newslettera.

 

Jeśli chcesz uzyskać poradę prawną – skontaktuj się poprzez formularz, mail bądź telefonicznie.

Odwołanie członka zarządu a umowa o pracę

Kodeks Spółek Handlowych w art. 203 § 1 przewiduje, że „członek zarządu może być w każdym czasie odwołany uchwałą wspólników. Nie pozbawia go to roszczeń ze stosunku pracy lub innego stosunku prawnego dotyczącego pełnienia funkcji członka zarządu”. Umowa spółki może zawierać inne postanowienia, w szczególności ograniczać prawo odwołania członka zarządu do ważnych powodów.

Powołanie do zarządu oznacza powstanie między jego członkiem a spółką tzw. stosunku korporacyjnego (organizacyjnego). Na jego podstawie dana osoba zyskuje status prawny członka zarządu w danej spółce.

Od tego stosunku należy jednak odróżnić stosunek prawny, na podstawie którego osoba ta będzie wykonywać funkcję członka zarządu, a ściślej prawa i obowiązki mu przypisane. Stosunkiem tym najczęściej jest umowa cywilnoprawna (umowa o zarządzanie, kontrakt menedżerski itp.), która usystematyzuje relacje członek zarządu – spółka regulując takie zagadnienia, jak choćby wynagrodzenie z tytułu pełnionej funkcji. W praktyce często zdarza się, że taki stosunek wynika też z umowy o pracę, aczkolwiek jej występowanie w takiej akurat relacji może wywołać zastrzeżenia, jeśli zważyć choćby na problem podporządkowania pracowniczego.

Odwołanie z zarządu bez wątpienia przerywa stosunek organizacyjny. Byt “innego stosunku” takiego jak np. stosunek prawny zależy z kolei od jego treści. Wygaśnięcie mandatu członka zarządu nie powoduje bezpośrednio i automatycznie wygaśnięcia umowy o pracę zawartej na czas określony i nieokreślony. Tak więc zasadniczo odwołanie członka zarządu z pełnionej funkcji nie wywołuje bezpośrednich skutków wobec stosunku pracy (zob. wyrok SA w Gdańsku z 29.7.1991 r., III APr 79/91, OSP Nr 3/1992, poz. 59), dlatego konieczne jest jego rozwiązanie, jeśli jest to zgodne z wolą stron, na zasadach przewidzianych w Kodeksie pracy.

W praktyce więc zdarza się, że stosunek prawny pomiędzy spółką a członkiem zarządu pomimo rozwiązania stosunku korporacyjnego trwa dalej i jego rozwiązanie wymaga dodatkowych czynności, np. wypowiedzenia, gdy np. została zawarta umowa o pracę na czas nieokreślony.

Strony mogą w umowie o pracę na czas określony z członkiem zarządu spółki kapitałowej uzależnić jej wcześniejsze rozwiązanie, za wypowiedzeniem, jak też bez wypowiedzenia, od równoczesnego odwołania z funkcji członka zarządu (zob. wyrok SN z 1.7.1998 r., I PKN 63/98, OSNP Nr 14/1999, poz. 462). Jednakże zamieszczenie takiego zastrzeżenia w umowie nie jest konieczne, ponieważ samo już odwołanie ze stanowiska członka zarządu spółki z reguły stanowi przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie umowy o pracę pracownikowi zatrudnionemu w takim charakterze (zob. wyrok SN z 16.1.2000 r., I PKN 479/99, OSNP Nr 11/2001, poz. 377; wyrok SN z 25.11.1997 r., I PKN 388/97, OSNP Nr 18/1998, poz. 540).

Zgodnie z wyrokiem SN z dnia 17.8.2006 r., (III PK 53/06, LexPolonica nr 1571618 (OSNP 2007, nr 17-18, poz. 245), odwołanemu członkowi zarządu spółki kapitałowej, zatrudnionemu na tym stanowisku na podstawie umowy o pracę, którą rozwiązano sprzecznie z prawem, nie przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy. Jeżeli podlegał on szczególnej ochronie, to ma prawo do odszkodowania w wysokości równej wynagrodzeniu za czas pozostawania bez pracy w razie przywrócenia do pracy, lecz nie niższego niż określone w art. 471 k.p. (art. 203 § 1 k.s.h., art. 45 § 1 i art. 47 k.p.). Dotychczasową praktykę orzeczniczą w tym zakresie zmieniła uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 16.5.2012 r. (III PZP 3/12), dopuszczając możliwość przywrócenia do pracy odwołanego członka zarządu. Brak jest jednak uzasadnienia tej uchwały stąd nie jest możliwa jest szersza analiza. Wskazać należy jedynie, że przywrócenie to pracy nie oznacza przywrócenia byłego członka zarządu na pełnioną przez niego uprzednio funkcję. Przywrócenie do pracy odwołanego członka zarządu oznacza sankcjonowanie, a właściwie kreowanie stosunku prawnego jedynie w aspekcie formalnej więzi łączącej pracodawcę z pracownikiem, bez faktycznej możliwości realizacji obowiązków ze strony pracownika. Przez co pracownik nie zostanie przywrócony na stanowisko członka zarządu, ale będzie mógł wykonywać swoją pracę nie związaną ze sprawowaniem mandatu.

Tak też wskazywał SN w wyroku z dnia 23.1.2004 r. (I PK 213/03) stwierdzając, że gdy rada nadzorcza spółki odwoła z funkcji prezesa (członka zarządu), to organem właściwym do późniejszego wypowiedzenia mu umowy o pracę jest zarząd spółki.

Dopuszczalne jest zawarcie w jednej uchwale postanowienia dotyczącego odwołania prezesa z pełnionej funkcji oraz oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy o pracę.

Należy jednak pamiętać o właściwej reprezentacji przy wypowiadaniu umowy o pracę, gdyż wadliwa reprezentacja może wpłynąć na wygranie przez powoda – byłego członka zarządu procesu w sądzie pracy.

 

Subskrybuj Newsletterbądź na bieżąco

Zapisz się, do naszego Newslettera. Raz w tygodniu informacje prawne lub informacje o najnowszych publikacjach – za darmo – prosto na twoją skrzynkę.

Łukasz Pasternak - ADWOKAT

 

Blog Kancelarii Pasternak LEGAL ma charakter wyłącznie edukacyjny i zawiera treści jedynie o charakterze ogólnym, w których mogą zdarzyć się pominięcia jak i omyłki, a w szczególności dlatego, że artykuły na blogu są aktualne w dacie ich publikacji, zaś w późniejszym czasie mogą nie odzwierciedlać stanu zmieniających się przepisów prawa.

Kancelaria nie bierze odpowiedzialności za jakąkolwiek szkodę, która została wyrządzona w związku zastosowaniem lub niezastosowaniem się do przekazanej na blogu treści, albowiem treści zawarte na blogu nie mogą stanowić w szczególności porady czy informacji prawnej wydawanej indywidualnie przy uwzględnieniu konkretnego stanu faktycznego i prawnego.

 

Jeżeli zainteresowała Cię ta tematyka, zapraszamy do śledzenia naszego bloga oraz zapisu do Newslettera.

 

Jeśli chcesz uzyskać poradę prawną – skontaktuj się poprzez formularz, mail bądź telefonicznie.

Jak skutecznie złożyć zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa?

W celu zainicjowania wszczęcia postępowania karnego przeciwko sprawcy czynu zabronionego niezbędnym jest poinformowanie o popełnieniu przestępstwa organów ścigania. Wyjątkiem od powyższej zasady pozostają tzw. przestępstwa prywatnoskargowe, w odniesieniu do których postępowanie wszczyna się poprzez złożenie prywatnego aktu oskarżenia bezpośrednio do Sądu.

Zgodnie z art. 304 § 1 k.p.k. każdy, dowiedziawszy się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu, ma społeczny obowiązek zawiadomić o tym prokuratora lub Policję. Z powyższego wynika, iż zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa może złożyć każdy, nie tylko osoba bezpośrednio pokrzywdzona przestępstwem.

Zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa może zostać złożone w formie pisemnej bądź też ustnej.

Pisemne zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa powinno spełniać wszelkie wymogi pisma procesowego oraz zawierać pomocne organom ścigania informacje mające na celu ustalenie oraz ujęcie sprawcy czynu zabronionego, wszelkie okoliczności faktyczne sprawy jak również dowody wskazujące na popełnienie przestępstwa.

Ustawodawca, obok formy pisemnej, wyróżnił także formę ustną złożenia zawiadomienia. Zgodnie z art. 304a. k.p.k. sporządza się wspólny protokół z przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie i przesłuchania w charakterze świadka osoby zawiadamiającej; w protokole tym można również zamieścić wniosek o ściganie.

Na wniosek pokrzywdzonego składającego zawiadomienie o przestępstwie wydaje mu się potwierdzenie złożenia zawiadomienia, zawierające datę oraz miejsce jego przyjęcia, wskazanie organu przyjmującego wraz z danymi do kontaktu, sygnaturę sprawy, dane określające tożsamość pokrzywdzonego, czas i miejsce popełnienia czynu, którego dotyczy zawiadomienie, oraz zwięzły opis czynu i wyrządzonej szkody. O prawie tym należy pokrzywdzonego pouczyć.

Niezwłocznie po otrzymaniu zawiadomienia o przestępstwie organ powołany do prowadzenia postępowania przygotowawczego obowiązany jest wydać postanowienie o wszczęciu bądź o odmowie wszczęcia śledztwa.

Źródło:

Ustawa z dnia z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego (Dz.U.2020.30 t.j. z dnia 2020.01.09)

 

Subskrybuj Newsletterbądź na bieżąco

Zapisz się, do naszego Newslettera. Raz w tygodniu informacje prawne lub informacje o najnowszych publikacjach – za darmo – prosto na twoją skrzynkę.

Łukasz Pasternak - ADWOKAT

 

Blog Kancelarii Pasternak LEGAL ma charakter wyłącznie edukacyjny i zawiera treści jedynie o charakterze ogólnym, w których mogą zdarzyć się pominięcia jak i omyłki, a w szczególności dlatego, że artykuły na blogu są aktualne w dacie ich publikacji, zaś w późniejszym czasie mogą nie odzwierciedlać stanu zmieniających się przepisów prawa.

Kancelaria nie bierze odpowiedzialności za jakąkolwiek szkodę, która została wyrządzona w związku zastosowaniem lub niezastosowaniem się do przekazanej na blogu treści, albowiem treści zawarte na blogu nie mogą stanowić w szczególności porady czy informacji prawnej wydawanej indywidualnie przy uwzględnieniu konkretnego stanu faktycznego i prawnego.

 

Jeżeli zainteresowała Cię ta tematyka, zapraszamy do śledzenia naszego bloga oraz zapisu do Newslettera.

 

Jeśli chcesz uzyskać poradę prawną – skontaktuj się poprzez formularz, mail bądź telefonicznie.

KOGO DOTYCZY ZAKAZ PEŁNIENIA FUNKCJI W SPÓŁKACH?

Artykuł 18 k.s.h. wprowadza kryteria piastowania funkcji w organach spółek kapitałowych. Zgodnie z paragrafem 2 przywołanego przepisu członkiem zarządu, rady nadzorczej, komisji rewizyjnej albo likwidatorem nie może być osoba skazana prawomocnym wyrokiem za niektóre czyny zabronione. Kiedy obowiązuje oraz kogo dotyczy zakaz pełnienia funkcji w spółkach kapitałowych?

Nie może być członkiem zarządu, rady nadzorczej, komisji rewizyjnej, likwidatorem albo prokurentem osoba, która została skazana prawomocnym wyrokiem za przestępstwa określone w przepisach rozdziałów XXXIII-XXXVII Kodeksu karnego oraz w art. 585 (5) , art. 587, art. 590 i art. 591 ustawy Kodeks spółek handlowych.

Zakaz pełnienia funkcji dotyczy jedynie spółek handlowych w których może istnieć zarząd lub rada nadzorcza.

Zakaz ustaje z upływem piątego roku od dnia uprawomocnienia się wyroku skazującego, chyba że wcześniej nastąpiło zatarcie skazania.

Należy jednak pamiętać, iż w terminie trzech miesięcy od dnia uprawomocnienia się wyroku skazany może złożyć wniosek do sądu, który wydał wyrok, o zwolnienie go z zakazu pełnienia funkcji w spółce handlowej lub o skrócenie czasu obowiązywania zakazu. Nie dotyczy to jednak przestępstw popełnionych umyślnie. Sąd rozstrzyga o wniosku, wydając postanowienie.

Źródło:

Ustawa z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz.U.2019.505 t.j. z dnia 2019.03.15)

 

Subskrybuj Newsletterbądź na bieżąco

Zapisz się, do naszego Newslettera. Raz w tygodniu informacje prawne lub informacje o najnowszych publikacjach – za darmo – prosto na twoją skrzynkę.

Łukasz Pasternak - ADWOKAT

 

Blog Kancelarii Pasternak LEGAL ma charakter wyłącznie edukacyjny i zawiera treści jedynie o charakterze ogólnym, w których mogą zdarzyć się pominięcia jak i omyłki, a w szczególności dlatego, że artykuły na blogu są aktualne w dacie ich publikacji, zaś w późniejszym czasie mogą nie odzwierciedlać stanu zmieniających się przepisów prawa.

Kancelaria nie bierze odpowiedzialności za jakąkolwiek szkodę, która została wyrządzona w związku zastosowaniem lub niezastosowaniem się do przekazanej na blogu treści, albowiem treści zawarte na blogu nie mogą stanowić w szczególności porady czy informacji prawnej wydawanej indywidualnie przy uwzględnieniu konkretnego stanu faktycznego i prawnego.

 

Jeżeli zainteresowała Cię ta tematyka, zapraszamy do śledzenia naszego bloga oraz zapisu do Newslettera.

 

Jeśli chcesz uzyskać poradę prawną – skontaktuj się poprzez formularz, mail bądź telefonicznie.

Alimenty na dziecko, które zawarło związek małżeński

W praktyce panuje ogólne przeświadczenie, że alimenty należą się dziecku, które się uczy i nie jest w stanie samo się utrzymać.

Pytanie rodzić może jednak czy rodzice są zobowiązani do płacenia alimentów na dziecko, które zawarło związek małżeński.

Odpowiadając na powyższe zagadnienie w pierwszej kolejności należy zauważyć, że przepisy kodeksu rodzinnego nie zawierają regulacji, z których wynikałoby wprost, że obowiązek alimentacyjny rodzica względem dziecka wygasa z chwilą zawarcia przez to dziecko związku małżeńskiego.

Zasadą jest, że rodzice są zobowiązani do świadczeń alimentacyjnych na rzecz dziecka dopóki nie może się ono samo utrzymać. Wyjątkiem jest sytuacja, w której dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Nie ma, więc ściśle określonej granicy wiekowej po przekroczeniu, której obowiązek alimentacyjny ustaje. Oczywiście nieważne jest czy rodzice są małżeństwem czy nie.

Gdy dziecko jest już pełnoletnie rodzice mogą uchylić się od tego obowiązku, ale tylko wówczas, gdy świadczenia połączone z nadmiernym dla nich uszczerbkiem lub jeżeli dziecko nie dokłada starań w celu uzyskania możności samodzielnego utrzymania się.

Wobec powyższego może zdarzyć się sytuacja, kiedy dziecko zawarło już związek małżeński, lecz nie jest w stanie się jeszcze samodzielnie utrzymać. Sytuacje takie były już przedmiotem rozstrzygnięć sądu. W orzecznictwie sądu jak również w praktyce stosowania prawa uważa się, że w takich sytuacjach wciąż istnieje obowiązek alimentacyjny rodziców w stosunku do dziecka. Sytuacja taka będzie miała miejsce np. gdy dziecko wstąpiło w związek małżeński oraz dalej się uczy. Gdy jednak dziecko posiada pewne kwalifikacje do pracy zawodowej, musi ono należycie do niej przykładać, a jego działania powinny zmierzać do stopniowego usamodzielniania się. Nie może być jednak mowy o takim uprawnieniu, gdy dziecko jest wykształcone, zdolne do pracy, a zajęcia zarobkowego nie podejmuje z powodu z lenistwa czy wygodnictwa.

Reasumując powyższe należy wskazać, że pomimo zawarcia związku małżeńskiego przez dziecko rodzice mogą być w dalszych ciągu obowiązaniu do świadczeń alimentacyjnych na rzecz dziecka. Dzieje się tak wówczas, gdy dziecko nie może się jeszcze samo utrzymywać.

 

Subskrybuj Newsletterbądź na bieżąco

Zapisz się, do naszego Newslettera. Raz w tygodniu informacje prawne lub informacje o najnowszych publikacjach – za darmo – prosto na twoją skrzynkę.

Łukasz Pasternak - ADWOKAT

 

Blog Kancelarii Pasternak LEGAL ma charakter wyłącznie edukacyjny i zawiera treści jedynie o charakterze ogólnym, w których mogą zdarzyć się pominięcia jak i omyłki, a w szczególności dlatego, że artykuły na blogu są aktualne w dacie ich publikacji, zaś w późniejszym czasie mogą nie odzwierciedlać stanu zmieniających się przepisów prawa.

Kancelaria nie bierze odpowiedzialności za jakąkolwiek szkodę, która została wyrządzona w związku zastosowaniem lub niezastosowaniem się do przekazanej na blogu treści, albowiem treści zawarte na blogu nie mogą stanowić w szczególności porady czy informacji prawnej wydawanej indywidualnie przy uwzględnieniu konkretnego stanu faktycznego i prawnego.

 

Jeżeli zainteresowała Cię ta tematyka, zapraszamy do śledzenia naszego bloga oraz zapisu do Newslettera.

 

Jeśli chcesz uzyskać poradę prawną – skontaktuj się poprzez formularz, mail bądź telefonicznie.

Rozłożenie orzeczonej kary grzywny na raty

Kara grzywny jest karą orzekaną wobec sprawcy co do zasady w stawkach dziennych. Aby uiścić karę grzywny skazany ma obowiązek dokonać zapłaty kwoty, która jest iloczynem orzeczonej ilości stawek dziennych oraz wysokości stawki. Jednakże Kodeks karny wykonawczy przewiduje możliwość rozłożenia orzeczonej kary grzywny na raty.

Zgodnie z art. 49 k.k.w. jeżeli natychmiastowe wykonanie grzywny pociągnęłoby dla skazanego lub jego rodziny zbyt ciężkie skutki sąd może rozłożyć grzywnę na raty na czas nieprzekraczający 1 roku, licząc od dnia wydania pierwszego postanowienia w tym zakresie. W wypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie, a zwłaszcza wówczas, gdy wysokość grzywny jest znaczna, można rozłożyć grzywnę na raty na okres do 3 lat.

Jak wynika z powyższego, jedyną okolicznością która pozostaje badana przez Sąd w przypadku wniosku o rozłożenie grzywny na raty, pozostaje sytuacja majątkowa skazanego jak również jego rodziny.

Należy jednak pamiętać, iż Sąd odwołuje rozłożenie grzywny na raty, jeżeli ujawniły się nowe lub poprzednio nieznane okoliczności, istotne dla rozstrzygnięcia, a ponadto rozłożenie grzywny na raty można odwołać również wówczas, gdy skazany uchybił terminowi płatności choćby jednej raty, chyba że wykaże, iż nastąpiło to z przyczyn od niego niezależnych.

Źródło:

Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny wykonawczy (Dz.U.2020.523 t.j. z dnia 2020.03.25)

 

Subskrybuj Newsletterbądź na bieżąco

Zapisz się, do naszego Newslettera. Raz w tygodniu informacje prawne lub informacje o najnowszych publikacjach – za darmo – prosto na twoją skrzynkę.

Łukasz Pasternak - ADWOKAT

 

Blog Kancelarii Pasternak LEGAL ma charakter wyłącznie edukacyjny i zawiera treści jedynie o charakterze ogólnym, w których mogą zdarzyć się pominięcia jak i omyłki, a w szczególności dlatego, że artykuły na blogu są aktualne w dacie ich publikacji, zaś w późniejszym czasie mogą nie odzwierciedlać stanu zmieniających się przepisów prawa.

Kancelaria nie bierze odpowiedzialności za jakąkolwiek szkodę, która została wyrządzona w związku zastosowaniem lub niezastosowaniem się do przekazanej na blogu treści, albowiem treści zawarte na blogu nie mogą stanowić w szczególności porady czy informacji prawnej wydawanej indywidualnie przy uwzględnieniu konkretnego stanu faktycznego i prawnego.

 

Jeżeli zainteresowała Cię ta tematyka, zapraszamy do śledzenia naszego bloga oraz zapisu do Newslettera.

 

Jeśli chcesz uzyskać poradę prawną – skontaktuj się poprzez formularz, mail bądź telefonicznie.

1