marzec 2021 - Łukasz Pasternak Kancelaria Adwokacka

Oszustwo podatkowe

Posted on 22 marca 202114 września 2022 by Kancelaria

Oszustwo podatkowe jest to jedno z powszechniejszych przestępstw karnoskarbowych.

Przepisy kryminalizują zachowania prowadzące do narażenia podatku na uszczuplenie, przy czym konsekwencja ta może wynikać wyłącznie z podania nieprawdy lub zatajenia prawdy albo niedopełnienia obowiązku zawiadomienia o zmianie danych objętych deklaracją lub oświadczeniem, które są istotne z punktu widzenia zobowiązania w danym rodzaju podatku. Odnosząc się do charakteru danych, co do których sprawca podaje nieprawdę lub zataja prawdę, w piśmiennictwie wskazuje się, że chodzi tutaj o takie zdarzenia rzeczywiste, które normy podatkowe uznają za zdarzenia rzutujące na przedmiot lub podstawę opodatkowania, a więc nie wszelkie zdarzenia, które mogą na nie wpływać. Dane nieistotne w tej perspektywie, jako niemające znaczenia dla ustalenia istnienia lub wysokości zobowiązania podatkowego, pozostają poza zakresem okoliczności, co do których możliwa jest realizacja jednego ze znamion modalnych, a w konsekwencji realizacja znamion strony przedmiotowej oszustwa podatkowego.

Przyjąć należy, że oszustwo skarbowe można popełnić działając w obu odmianach umyślności, a więc zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i zamiarem wynikowym. Dla przypisania strony podmiotowej oszustwa podatkowego konieczne jest stwierdzenie, że sprawca obejmował świadomością i wolą (w postaci chęci lub co najmniej godzenia się) wszystkie elementy strony przedmiotowej tego typu czynu zabronionego. Sprawca musi być zatem świadomy, że swoim zachowaniem podaje nieprawdę lub zataja prawdę, że czyni to, kształtując w określony sposób treść deklaracji lub oświadczenia, że w ten sposób przedstawia błędnie okoliczności istotne z punktu widzenia podstawy lub wysokości zobowiązania podatkowego oraz że naraża w ten sposób podatek na uszczuplenie.

Podatnik, który składając organowi podatkowemu, innemu uprawnionemu organowi lub płatnikowi deklarację lub oświadczenie, podaje nieprawdę lub zataja prawdę albo nie dopełnia obowiązku zawiadomienia o zmianie objętych nimi danych, przez co naraża podatek na uszczuplenie, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie. Jeżeli kwota podatku narażonego na uszczuplenie jest małej wartości, sprawca czynu zabronionego określonego w art. 56 § 1 k.k.s. podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych. Natomiast jeżeli kwota podatku narażonego na uszczuplenie nie przekracza ustawowego progu, sprawca czynu zabronionego określonego w art. 56 § 1 k.k.s. podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe. Karze grzywny za wykroczenie skarbowe podlega także ten podatnik, który mimo ujawnienia przedmiotu lub podstawy opodatkowania nie składa w terminie organowi podatkowemu lub płatnikowi deklaracji lub oświadczenia lub wbrew obowiązkowi nie składa ich za pomocą środków komunikacji elektronicznej lub składa je niezgodnie z wzorem dokumentu elektronicznego.

Źródło:

Ustawa z dnia 10 września 1999 r. Kodeks karny skarbowy (Dz.U.2021.408 t.j. z dnia 2021.03.05),
Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 marca 2019 r. V KK 108/18,
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 5 kwietnia 2018 r., II AKa 273/17.

Stan prawny na dzień 22.03.2021r

Subskrybuj Newsletter i bądź na bieżąco

Zapisz się, do naszego Newslettera. Raz w tygodniu informacje prawne lub informacje o najnowszych publikacjach – za darmo – prosto na twoją skrzynkę.

Blog Kancelarii Pasternak LEGAL ma charakter wyłącznie edukacyjny i zawiera treści jedynie o charakterze ogólnym, w których mogą zdarzyć się pominięcia jak i omyłki, a w szczególności dlatego, że artykuły na blogu są aktualne w dacie ich publikacji, zaś w późniejszym czasie mogą nie odzwierciedlać stanu zmieniających się przepisów prawa.

Kancelaria nie bierze odpowiedzialności za jakąkolwiek szkodę, która została wyrządzona w związku zastosowaniem lub niezastosowaniem się do przekazanej na blogu treści, albowiem treści zawarte na blogu nie mogą stanowić w szczególności porady czy informacji prawnej wydawanej indywidualnie przy uwzględnieniu konkretnego stanu faktycznego i prawnego.

Jeżeli zainteresowała Cię ta tematyka, zapraszamy do śledzenia naszego bloga oraz zapisu do Newslettera.

Jeśli chcesz uzyskać poradę prawną – skontaktuj się poprzez formularz, mail bądź telefonicznie.

Przestępstwo składania fałszywych zeznań

Posted on 19 marca 202114 września 2022 by Kancelaria

W polskim prawie karnym składanie fałszywych zeznań stanowi przestępstwo. Przedmiotem ochrony przepisu art. 233 k.k., jest szeroko rozumiane dobro wymiaru sprawiedliwości, w szczególności wartość, jaką jest zapewnienie wiarygodności ustaleń dokonywanych w postępowaniu sądowym lub innym postępowaniu przewidzianym w ustawie, a co za tym idzie, ochrona prawidłowości (trafności) wydawanych orzeczeń. Dobrem prawnym bezpośrednio naruszonym lub zagrożonym przez złożenie fałszywego zeznania jest zatem mające zapaść w tym postępowaniu orzeczenie, nie jest nim zaś dobro prawne uczestnika postępowania, w którym zeznanie zostało złożone, chyba że działanie to narusza również inny przepis, chroniący bezpośrednio dobro prawne tej osoby (np. cześć, godność osobistą, mienie). W tym pierwszym wypadku, do naruszenia lub zagrożenia dobra prawnego osoby, poprzez złożenie fałszywego zeznania, może dojść jednak dopiero wskutek orzeczenia sądu, a więc w sposób pośredni (tak też Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 1 kwietnia 2005 r. IV KK 42/05).

Warunkiem odpowiedzialności za złożenie fałszywego oświadczenia jest, by przepis ustawy, na podstawie której oświadczenie jest składane, przewidywał możliwość odebrania oświadczenia pod rygorem odpowiedzialności karnej. Przestępstwa fałszywych zeznań można dopuścić się w postępowaniu sądowym albo też innym postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy. Należy pamiętać, iż sprawcą omawianego przestępstwa będzie zatem osoba wezwana w charakterze świadka. Ustawodawca w § 4 omawianego przepisu poszerza odpowiedzialność karną również na biegłego, rzeczoznawcę lub tłumacza, jeżeli przedstawią oni fałszywą opinię, ekspertyzę lub tłumaczenie mające służyć jako dowód w postępowaniu sądowym lub innym postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy.

Czynność sprawcza przestępstwa określonego w art. 233 § 1 i 1a k.k. polega na zeznaniu nieprawdy lub zatajeniu prawdy.

Za przestępstwo składania fałszywych zeznań ustawodawca przewidział karę pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. W przypadku gdy sprawca czynu określonego w art. 233 § 1 k.k. zeznaje nieprawdę lub zataja prawdę z obawy przed odpowiedzialnością karną grożącą jemu samemu lub jego najbliższym, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia, jeżeli fałszywe zeznanie, opinia, ekspertyza lub tłumaczenie dotyczy okoliczności niemogących mieć wpływu na rozstrzygnięcie sprawy lub jeżeli sprawca dobrowolnie sprostuje fałszywe zeznanie, opinię, ekspertyzę lub tłumaczenie, zanim nastąpi, chociażby nieprawomocne, rozstrzygnięcie sprawy. Ponadto nie podlega karze za czyn określony w § 1a, kto składa fałszywe zeznanie, nie wiedząc o prawie odmowy zeznania lub odpowiedzi na pytania.

Najsurowszą odpowiedzialność karną ustawodawca przewidział w stosunku do biegłych, rzeczoznawców lub tłumaczy, którzy to przedstawiają fałszywą opinię, ekspertyzę lub tłumaczenie mające służyć za dowód w postępowaniu, w takim przypadku podlegają oni karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

Źródło:

Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz.U.2020.1444),
Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 1 kwietnia 2005 r. IV KK 42/05.

Stan na dzień 16.03.2021r.

Subskrybuj Newsletter i bądź na bieżąco

Zapisz się, do naszego Newslettera. Raz w tygodniu informacje prawne lub informacje o najnowszych publikacjach – za darmo – prosto na twoją skrzynkę.

Jeżeli zainteresowała Cię ta tematyka, zapraszamy do śledzenia naszego bloga oraz zapisu do Newslettera.

Jeśli chcesz uzyskać poradę prawną – skontaktuj się poprzez formularz, mail bądź telefonicznie.

Odpowiedzialność karna za przestępstwo prania brudnych pieniędzy

Posted on 10 marca 202114 września 2022 by Kancelaria

Przestępstwo prania brudnych pieniędzy pozostaje przestępstwem ściśle powiązanym z istnieniem zorganizowanych struktur przestępczych. Z uwagi na okoliczność, iż przestępczość zorganizowana rodzi ogromne przychody finansowe, korzyści te muszą zostać wprowadzone do legalnego obrotu finansowego, między innymi by móc nimi swobodnie obracać w przyszłości jak również zatrzeć ślady ich realnego pochodzenia. Reakcją ustawodawcy na powyższy proceder przestępczy było między innymi wprowadzenie do polskiego Kodeksu karnego art. 299 k.k. penalizującego pranie brudnych pieniędzy.

W orzecznictwie wskazuję się, że przedmiotem ochrony czynu z art. 299 § 1 k.k. jest po pierwsze prawidłowe funkcjonowanie obrotu gospodarczego, albowiem obrót ten jest zagrożony, w sytuacji, gdy wprowadzane są do niego środki pochodzące z przestępstw. Nie mniej ważnym przedmiotem ochrony jest wymiar sprawiedliwości, gdyż pranie pieniędzy utrudnia wykrywanie przestępstw, z których pochodzą nielegalne dochody. Kolejnym przedmiotem ochrony jest mienie w sytuacji, gdy przedmiotem czynności wykonawczej są przedmioty pochodzące z przestępstwa przeciwko mieniu (zob. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 2 czerwca 2017 r. II AKa 156/17)

Dla realizacji znamion występku prania brudnych pieniędzy nie są wymagane szczególne, spektakularne wręcz zabiegi. Analizowany proceder ma charakter etapowy. Pierwszy etap obejmuje zainwestowanie – ulokowanie nielegalnych, pochodzących z czynu zabronionego środków finansowych w takie przedsięwzięcie, które opiera się na kapitale o legalnym źródle pochodzenia. Połączenie takich środków finansowych ma na celu nadanie pozorów legalności źródła pochodzenia tych pochodzących z czynu zabronionego i wprowadzenia ich jako legalnego kapitału do systemu finansowego. Ratio legis art. 299 k.k. sprowadza się do objęcia kryminalizacją każdego z etapów procederu, a zatem także samej fazy lokowania-inwestowania takich środków (zob. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 17 listopada 2017 r. II AKa 289/17)

Zgodnie z treścią § 1 przywołanego powyżej przepisu kto środki płatnicze, instrumenty finansowe, papiery wartościowe, wartości dewizowe, prawa majątkowe lub inne mienie ruchome lub nieruchomości, pochodzące z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego, przyjmuje, posiada, używa, przekazuje lub wywozi za granicę, ukrywa, dokonuje ich transferu lub konwersji, pomaga do przenoszenia ich własności lub posiadania albo podejmuje inne czynności, które mogą udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie ich przestępnego pochodzenia lub miejsca umieszczenia, ich wykrycie, zajęcie albo orzeczenie przepadku podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

Karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8 podlega również ten, kto będąc pracownikiem lub działając w imieniu lub na rzecz banku, instytucji finansowej lub kredytowej lub innego podmiotu, na którym na podstawie przepisów prawa ciąży obowiązek rejestracji transakcji i osób dokonujących transakcji, przyjmuje, wbrew przepisom, środki płatnicze, instrumenty finansowe, papiery wartościowe, wartości dewizowe, dokonuje ich transferu lub konwersji, lub przyjmuje je w innych okolicznościach wzbudzających uzasadnione podejrzenie, że stanowią one przedmiot czynu określonego w § 1, lub świadczy inne usługi mające ukryć ich przestępne pochodzenie lub usługi w zabezpieczeniu przed zajęciem.

W razie skazania za przestępstwo prania brudnych pieniędzy, Sąd obligatoryjnie orzeka przepadek przedmiotów pochodzących bezpośrednio albo pośrednio z przestępstwa, a także korzyści z tego przestępstwa lub ich równowartość, chociażby nie stanowiły one własności sprawcy. Przepadku nie orzeka się w całości lub w części, jeżeli przedmiot, korzyść lub jej równowartość podlega zwrotowi pokrzywdzonemu lub innemu podmiotowi.

Źródło:

Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz.U.2020.1444)
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 2 czerwca 2017 r. II AKa 156/17
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 17 listopada 2017 r. II AKa 289/17

Stan na dzień 08.03.2021r.

Subskrybuj Newsletter i bądź na bieżąco

Zapisz się, do naszego Newslettera. Raz w tygodniu informacje prawne lub informacje o najnowszych publikacjach – za darmo – prosto na twoją skrzynkę.

Jeżeli zainteresowała Cię ta tematyka, zapraszamy do śledzenia naszego bloga oraz zapisu do Newslettera.

Jeśli chcesz uzyskać poradę prawną – skontaktuj się poprzez formularz, mail bądź telefonicznie.

Podjęcie warunkowo umorzonego postępowania karnego

Posted on 5 marca 202114 września 2022 by Kancelaria

Instytucja warunkowego umorzenia postępowania karnego stanowi środek probacyjny i skutkuje odstąpieniem od skazania i jednoczesnym poddaniem sprawcy próbie. Sąd, orzekając w formie wyroku o warunkowym umorzeniu postępowania karnego, może w okresie próby oddać sprawcę pod dozór kuratora lub osoby godnej zaufania, stowarzyszenia, instytucji albo organizacji społecznej, do której działalności należy troska o wychowanie, zapobieganie demoralizacji lub pomoc skazanym. Ponadto należy pamiętać, że umarzając warunkowo postępowanie karne, sąd nakłada na sprawcę obowiązek naprawienia szkody w całości albo w części, a w miarę możliwości również obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, albo zamiast tych obowiązków orzeka nawiązkę.

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, że w okresie próby sprawca bezwzględnie powinien wywiązywać się z nałożonych na niego obowiązków jak również przestrzegać powszechnie obowiązujących norm prawnych.

W przypadku uchybienia przez sprawcę nałożonym na niego obowiązkom, zgodnie z art. 68 k.k. Sąd obligatoryjnie podejmie warunkowo umorzone postępowanie karne w przypadku, w którym sprawca popełni w okresie próby przestępstwo umyślne i za to przestępstwo sprawca zostanie prawomocnie skazany, jak również w przypadku, w którym pomimo udzielenia sprawcy pisemnego upomnienia przez sądowego kuratora zawodowego, sprawca uchyla się od dozoru, wykonania nałożonego obowiązku lub orzeczonego środka karnego, środka kompensacyjnego lub przepadku albo nie wykonuje zawartej z pokrzywdzonym ugody, chyba że przemawiają przeciwko temu szczególne względy.

Sąd fakultatywnie podejmie warunkowo umorzone postępowanie karne jeżeli sprawca w okresie próby rażąco narusza porządek prawny, w szczególności gdy popełnił inne niż przestępstwo umyślne, jeżeli uchyla się od dozoru, wykonania nałożonego obowiązku lub orzeczonego środka karnego, środka kompensacyjnego lub przepadku albo nie wykonuje zawartej z pokrzywdzonym ugody jak również w przypadku, w którym sprawca po wydaniu orzeczenia o warunkowym umorzeniu postępowania, lecz przed jego uprawomocnieniem się, rażąco narusza porządek prawny, a w szczególności gdy w tym czasie popełnił przestępstwo.

W przypadku podjęcia postępowania warunkowo umorzonego sprawa toczy się od nowa na zasadach ogólnych, przed sądem będącym właściwym do jej rozpoznania.

Należy pamiętać, że jeżeli w okresie próby i w ciągu dalszych 6 miesięcy od jego zakończenia nie podjęto postępowania, umorzenie staje się ostateczne, a sprawca nie może już zostać pociągnięty do odpowiedzialności karnej.

Stan prawny na dzień 03.03.2021r.

Subskrybuj Newsletter i bądź na bieżąco

Zapisz się, do naszego Newslettera. Raz w tygodniu informacje prawne lub informacje o najnowszych publikacjach – za darmo – prosto na twoją skrzynkę.

Jeżeli zainteresowała Cię ta tematyka, zapraszamy do śledzenia naszego bloga oraz zapisu do Newslettera.

Jeśli chcesz uzyskać poradę prawną – skontaktuj się poprzez formularz, mail bądź telefonicznie.